La fabelo de la rano kaj la skorpio

Petegas la skorpio al la rano, ke ĝi transportu trans la alian flankon de rivereto, ĉar la sia flanko estas pli profunde kaj se la rivereto elverŝos ĝi dronos en tio.

– Mi ne fidas al vi, ja vi estas skorpio, kaj mi rano - diras la rano.

– Tamen! Vi fidus min! - respondis la skorpio.

– Bone - diras la rano -, sed vi promesu min, ke vi ne mordos mi pri morto per sia veneno!

– Mi ne estas frenezulo! Vi pripensu tion, se mi mordus vin en la rivereto, ambaŭ ni mortus. Vi de la mia veneno, sed mi estus dronos en la akvo.

La rano ankaŭ trankviliĝis. La skorpio sur-igis sur la dorson de la rano. Ili naĝas kaj naĝas, kaj jam preskaŭ ili transvenis rivereton, kiam per neatendita movo la skorpio enpikas sian pikilon en la ranon. La rano tuj sentas, ke ĉi tie estas la fino.

– Kial vi faris ĉi tion? – demandis li nekompereneme. – Ja, vi promesis, ke vi ne suferigos min, kaj tiel ankaŭ vi dronos en rivereto…!

– Ĉu rano vi scias, mi ne kulpas pri tio, kompernu min, estas tia la mia naturo – sonis la reago.

Kio estas la moralaĵo? Ne estas permesata fidi pri ajna promeso de neniu skorpio - ĉar „estas tia la ĝia naturo”. Sur la mian dorson ja precipe ne estas permasata ilin ricevi.

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsidere Progresantoj

(HEKKP)