Ankoraŭ ĉiam estas same pli sube

La homoj estas tiel, ke li devas aĉeti pantalonon. Nu, do spiritulo ne laŭsemajne kuregadas en Placon observi la malpliprezigojn, kaj la nocio kaj kiamaniero de modo super ia erudicia nivelo estas apriore tia nekomprenebla kaj dista, kiel kuirada scienco de feminista batalisto, sed oni devas marĉandi. Se ĝi touziĝas, novon devas akiri.

Ekiras la homo pantalonon aĉeti, kaj tiel oni estas kun tiu, kiel kun ĉiu, kiu en nia moderna kaj progresa epoko estas kutima. Neniu estas tiu, pri tiu oni nomas. La parollibereco signifas pensopolicon, la egido de homaj rajtoj militan bombardon (oni estas interesa unufoje primediti tion fakton, ke ekzemple la Usono ĉu laŭ kia juro disvastigas la homaj juroj kaj la humsnismon dissemite en la mondo. kaj ĉu laŭ kia juro molestas aliajn landojn laŭ preteksto de suspektindaj nukleaj establaĵoj, kiam ĝi estas la ununura ŝtato, kiu la atomon jam foruzis), la vestaĵo kaj ĝenerale ne pri surhaveco estas invente. Kaj se la homo tion volas, ke post unu koncepto, unu produkto la tiu enhavo staru, kiu estas originale la signifo de vorto, trioblan prezon devas pagi por tio. (Vidu: pano, lakto, viandaĵo ktp.)

Sed pri la pantolono mi volas paroli, kio en nia epoko trairas trans konsternanta progreso (bastardiĝo).

„La paseon plene ni forviŝos!” Tio ĉi estis la signalo de progresa maldekstro, sed feliĉe ĝi ne sukcesas ankoraŭ ĉion kaj ĉie malaperigi, kiu restis el la normaleco, tiel tie estas ekzemple la fotografaĵoj. Jes, la maljunaj, pulvoraj, en la skatola estantaj fotogarafaĵoj pri niaj praavoj, geavoj, aŭ same pri famaj historiaj personecoj. Same al mi alvenis en miajn manojn unu flaviĝinta fotografaĵo. Tie staras, jes, tie  staras sure tiu sinjoro kun lipharoj sur la Ĉefa placo, transverse kun la preĝejoturo (mia iu praulo estus), kaj intere videble unu malgranadan dandon li admonas al ordo – ĉiucerte la propagandon de socialdemokrata partio provas propagandi la impertinentulo –, siaj manon en sian unuan poŝon li kaŝas. Kaj ĝi vidiĝas, kie estas la taliolinio de la pantalono. Jes, tie ĉirkaŭ sub la akselo per unu manstreĉlarĝo.

Bonvolu, tio ĉi ne estas demando de modo! Ne kontraŭeco de koloroj aŭ malvasta kaj vasta. Tiu estas interrilataĵo. Rilato al la universo, al la ordo speguliĝas en tio.

Sub la akselo per unu manstreĉlarĝo! Tie estis loko de zonrimeno. Sed venis la 60-aj jaroj. Kja la 60-aj jaroj pli multajn detruis pri la normaleco, ĉar antaŭe mult-multaj jarcentoj. La por gradan mensoginta franca masmasakro estis ĉirkaŭe per tioma demoralizanta efiko por la mondo, kiel la bitmovado, Tiam, en la 60-aj jaroj malsuprenlaciiĝis la nivelo de pantalono sur la taliolinion, sed por la sur la florbedo baraktanta droga patrujperfidanto (hipioj) tio ĉi perfekte konvenis. Kaj manifestiĝis same nova aĵo, la ĝinzo. Tiu, kiun originale bovistoj surhavis, kaj nun subite por sinjoroj oni vendis laŭ alta mono. Sed la ĝentilmodo komencis kopii la sub sin starantajn kastojn. Ne la etburĝo, la pli malsupra nivelo imitis la vortuzon kaj ĉapelomodon de maŝta grafino – kiel trans la jarcentoj ĝi estis kutima –, ne, la ideto de sinjoro inĝeniero ekis kopii la bovistfraŭlon. La supero ekis imiti la subon. Kaj la tio ĉi procezo ĝis hodiaŭ alproksimiĝas al sia finevoluo.

Jen, komenciĝis la nova jarmilo, kaj la pantalonon eĉ pli malsupran oni deŝovis. Malsupran, sub la kokso. Kaj ne ĉe la virinoj, jam same ĉe la sinjoroj. Mi iris kaj venis dum duona tago, ĝise mi trovis tian pantalonon, el tiu ne elgvatis mia duona postaĵo, se hazarde mi faligat ’Ĉihejmaj misteroj’ artikolan volumon de Lajos KUTHY. Kaj tiam ankoraŭ mi ne parolis pri la stato. La naŭdek procento de la okulobservintaj produktoj estas ne nurŝiriĝintaj, sed ĉirkaŭ la poŝo per maŝina procedo intence estas surverŝe per ia farbo. Ke al pulgara, senpretenda, fuŝa, ke al progresa spirita ĝi ŝajnu.

Mi vidis la por depito ofertintan pantalonon, kaj tiu venadas en mia kapo, ke tian – ne dum la nia sinjoro reganto HORTHY, sed je 1987 – ĉe la konstruado surhavis la filaboristoj, kian sur la skafaldoj ili grimpis. Ĉar honesta laborulo post la skriplaboro sur la trolebuso ne surhavis tian, kaj nun por dekdumil forintoj ili enpremis en mian mienon.

Ĉiam estas pli sube! – oni diris.
Akselo, talio, kaj nun la kokso.

Pli sube. Nu, sed mi damandas suplike, ĉu fakte, kien?

Pozsonyi, Ádám

El „Magyar Hírlap” tagĵurnalo – 24-a Aŭg. 2012.

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)