Deco - Epokspirito

„Biografio de viena prostituitineto” artikolan klasikan verkon de Josefine Mutzenbacher mi studis en mia kabineto, kaj nome ĝisfunde. Hej, ĉu kien palaperis tiu la fabela mondo? Tiu la burĝa medio! Tiu la ideala idilio! Ej, ĉu kin sciasas pri tiu la hodiaŭa junularo? Tio ĉi la miksrasa generacio! Ej, kia kruda estas hodiaŭ ĉiu! Ej, ĉu kie estas la deco? Ĉu kie estas la bona maniero: Tiam oni sonoris. Laŭte. Ĉagrenante.
Tiel mi sentis mem, kiel iun oni frapis vange. Ĉu kial oni perturbas min? Ĉu kial oni ne lasas min en trankvilo? Tie mi absorbiĝas pri la delikataĵoj, pli alta stilo, beleco de la lingvoj, tiam venas la ekstera mondo, la kruda, la vulgara, la gluiĝinta al tero, kaj oni enabomenigas en mian revadon, Ĉu kiu estus tiu? Ĉu kiu estas tiu pervers? Per ĉagrena vizaĝo mi elrampadas el la fotelo, kaj mi ekiras direkte al pordo. Mia kolero nur, kiel ĉiam, se per vanos oni torturas min, se per stultaĵoj oni deŝiradas nivelon de materia ekzisto, se la materio enabomenigas en tiun alton, en tiun eteran sferon, ĝia voro de tio estas mia ĉiutaga. Tiel oni molestis tio ĉi insulto, ke preskaŭ mi ekscitiĝis mem. „Ĉu kiu estas tiu kreteno?” – mi diris, poste mi eksatis direkte malantaŭ la sojlo, kaj mi kompletigis: „Tamen oni putrus!” Mi atendis kelkajn sekundojn, kaj la pordon por larĝa mi malfermis.

Tri junuloj staradas transe de sojlo, ili estus dekses jaraj. Du knabo, unu knabino. En iliaj manoj multaj ruĝkoloraj paperoj.

– Bonan tagon mi deziras! – diris unu el pluraj, kaj li ekridetis. Por ikso-iplilono-zo (ĉi tie unu nomon li diris, sed nu ĉu kiu estas kapabla ĉiun idiotojn teni en sia memorio) MSZP-a parlamentano ni kolektas frapslipojn. Hungara Socialista Partio – li kompletigis ankoraŭ, pro evito de la miskomprenoj.

Tio ĉi estis jam multa por mi. Tio ĉi troiris sur ĉiu limo. Tio ĉi jam iris pli malproksimen ĉe kiu, kiel tiun je tago mi povis elporti.

– Geinfanoj, mi estas faŝisto! – mi parolis rigore, kaj ŝlosile mi fermis la pordon de loĝejo.

„Pardonu”, mi aŭdis tra la ferminta pordo, poste ankoraŭ same tiun li aldonis: Vi indulgu por mi, bonvolu.

Hm. Tiel oni ŝajnas, tamen estas senespra la hodiaŭa junaro. Tamen tute pereis plene la deco el la homoj.

POZSONYI, Ádám

El „Demokrata” semajnoĵurnalo – 2010. 11.

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)