Miaj superuloj sur ’Déva’-n min delegis, en senfinan ruinan, alŝtatigintan klostron, malplena kaso, diaspora vivo. Samtage antaŭ meso venis kara damo, li alporti unu ciganan knabineton, ke en stacio ŝi trovis ŝin, kaj ke mi akceptu ŝin… La infano ne havas paperojn, mi neniun konis pri ŝi. Mi ne kuraĝis akcepti, mi sendis ŝin, sed ili sidiĝis en la preĝejon, kaj mi komencis la sanktan meson. Mi legis la Evangelion, kaj ekparolis la Sinjoro: „Kiu akceptos same unu el la plej malgrandoj, tiu akceptas min.”[*] Koncizaj unusencaj vortoj…! Dum tio meso mi ne predikis, mi sentis, ke la Sinjoro ne vortojn, sed decidon atendas pir mi, ree mi alvenis al akvodividejo. Mi rigardis la etan harvostan infanon, kaj kun granda-granda humileco en konscio de mia malgraneco ĉe la altari mi jesdiris pri ŝi. Mi memoras, post la meso, bano, serĉo de vesto, kaj jam tie ni sidis en refektorio de paroĥestrejo, en koridodo de klostro. Mi sidis ĉe la tablo, kontraŭ mi ekzistas la maska Dio. Mi sentis senfinan pezon de mia decido, kiu determinis mian vivon, sed tamen en por amo senfina libereco forfaladis miaj larmeroj…
frato Csaba
Noto de tradukisto:
[*] Kiu akceptos unu el tiaj infanoj en mia nomo, tiu akceptas min; kaj kiu akceptas min, tiu akceptas ne min, sed Tiun, kiu sendis min. (Mar;9:37)
cxar
nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas
lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja
Esperantista Komploto
de la
Konsiderej Progresantoj
(HEKKP)
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése