Al la atento Holivudo: hungarekstermado en la iama Sudlando de la Hungarujo
Je vintro de 1944-45 sur la iliaj loĝlokoj aŭ en la kolektantaj koncentrejoj, senrigarde al aĝo aŭ sekso ekzekutis la hungarajn naciecajn civilajn loĝantarojn la serbaj partizanoj. La murdojn per sadismema kruelaĵo, sisteme ili kulpis, vivon de 50-60 mil hungaraj estinge.
Ripozu en Paco, niaj sampatrujanoj!
cxar
nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas
lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja
Esperantista Komploto
de la Konsidere
Progresantoj
En la bildo Ladiĉjo Dózsa[1] – kiu hodiaŭ estas aktoro, enscenigisto – estas videblanta, kiun en Novembro de 1956 la sovetaj rotoj malliberigis, sur la strato al la muro starigis kaj ekzekutis. Siaj ĉiuj kampanoj mortis, sed pro ia miraklo li ne, kaj en la hospitalon de strato ’Szövetség’ oni transportis.
De ĉi tie la ido de postrestinta komunista terorista organizo – ’ÁVH’[2] – la „timegigintaj vatomanteluloj”[3] transportis en la hospitalon de prizonuloj kaj komencis lian konfesigon. Tio ĉi sia „hungara” konfesigisto ĝis morto piedfrapadis la 14-ajn jarajn infanon, poste kiel kiu bene finis sian aferon, la terorgrupo eltransportis lin en la tombejon de strato ’Fiumei”, kun kadavroj de la aliaj ĝismorttorturintoj.
Ĉi tie en amasotombon ili ĵetis lin, kaj surverŝis per kalko. Por la laboristoj ili malpermesis, ke ankaŭ ununuran kadavron elprenu el la kavo. Tiel same malpermesis la popolfortistoj ankaŭ al la kuracistoj, ke infanofn per paftraŭmato ili kuracu, se ili ne dirus al ili.
Sed unu bonfar-animula tombofosisto rimarkis, ke ankoraŭ li vivas kaj kaŝate savis la korpon kaj nokte transportis en la hospitalon de strato ’Szabolcs’, kie per ok horaj operacio oni savis lian vivon.
Kaj tial ke la idiota vatomantelulo raportis por la registro, ke li mortis, plu jam oni ne seĉis, ne molestis, plu nek mortigis, nek suferigis.
Kaj laŭ mi ankoraŭ li ne ricevis sufiĉe da honorigon por tio ĉi pro sia heroeco, kej precipe ne konvenan hodiaŭan intelektan, estran laboron en la publikservado (sed tiuj aŭ ties putinidoj estris ankaŭ hodiaŭ, kij lin ĝos morto piedfapadis).
Ĉi malgranda hungara ’Satyricon’[4]…? Ĉu aŭ estas plej profunda la interrilato?
En la 56-on sekvontaj reprezalioj la terororganizo prefere uzis la fotografaĵojn de okcidentaj fotoraportistoj, ke en tiuj renkonteblulojn prijuĝu. Plurajn surbaze de fotografaĵoj de ’LIFE’ mortkondamnis.
Surbaze de alia mondfama forografaĵo de ’LIFE’ pretigis Lajos Győrfi[5] skulpartisto en la interstrato ’Corvin’ starigintan „Peŝta knabo”[6] titolan sian kreitaĵon, kiu al tioj ĉi knaboj, por la batalantaj junularo, por la plej junaj liberecbataluloj ĝi starigis memoron.
Ili restu en paco – sub la espero de la feliĉa resurekto!
[Ankaŭ pro tio estas terura, kiu hodiaŭ okaris en Hungarujo, kiel la ankaŭ hodaŭ vivantaj postbolŝevikoj, la infanoj de la teroristoj kaj la liberaluloj ignoras naciajn sentojn, simbolojn kaj historion de tio ĉi nobla nacio…]
Per Spegulo
cxar
nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas
lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja
Esperantista Komploto
de la Konsidere
Progresantoj
(HEKKP)
Notoj: [1] DÓZSA, László (n. 1942) – prononcu: ’Laslo Doĵa’ – ’Ladislao Doĵa’ [2] ÁVH – Ŝtatodefendada Registaro – sen leĝa kontorolado (nur kun kontrolo de komunista partio) funkciinta terororganizo, kiun preskaŭ nure judoriginantoj estris [3] Robo, vetaĵo –Vatomantelo – (ruse: фуфайка; hungare: pufajka) subŝtofinta surtuto, kiun la teroristaj komunistoj surhavis, laŭ soveta modo [4] Fama verko de Titus (aŭ Gaius aŭ Caius) Petronius Arbiter [tio estas: majstro, estro aŭ arbitracianto] latina verkisto (?- p.K. 66) [5] GYŐRFI, Lajos [Ludoviko] (nask: Karcag, 1960) hungara skulpartisto [6] hun: „Pesti Srác” – Peŝt estas urbparto de hungara ĉefurbo Budapeŝto kiu en 1873 unuiĝis kun urbo Buda, kaj Óbuda – srác [pron: ŝrac] estas jida vorto, en la hungarlingvo estas slango, ĵargono, apaĉolingva vorto; ĝia signifo: knabo, juna knabeto, strata knabo, bubo, ideto
Janoŝ (Johano) Kadar Fiume,26. V. 1912. – Budapeŝt, 16. VII. 1989.
La hungara politikisto, tiu „konscie elektis la perfidon” de la Hungarujo.
Li naskiĝis en Fiume (hodiaŭ: Rijeka) je ekstergeedzeca infano. Oni matrikulis en Janoŝ Jozef Czermanik nome. Li estas romkatoliko.
Lia patrino estis Borbala Czermanik, servistino, tiu en Abbazia (hodiaŭ: Opatija) konatiĝis kun Janoŝ Krezinger, kun unu simpla soldato, kaj etbienula kamparano.
Ĝis 1918 lin edukis edukgepatroj. La lia elementan lernejon en Budapeŝt li finfaris. En jaro 1929 metis skribmaŝina-mekanistika ekzamenon.
Li kelke da monatoj laboris en sia metio.
17 aĝe li aliĝis al la kontraŭleĝa kommunista movado. En jaro 1930 li enpaŝis en kontraŭleĝan kommunistan partion kaj en la junulan organizon de partio (KIMSZ).
Li partoprenis en la 1-a de Septembra 1930-a manifestacio.
En Novembro 1930 oni arestigis lin, sed menke de pruvo, oni lokis lin nur sub polican kontrolon.
En jaro 1933 li estos sekretario de Centra Komitato de la komunista junula organizo.
En Oktobro 1933 oni juĝigis lin al 2 jara pundumo pro komunista aktiveco.
En Decembro 1933 la KIMSZ eksigis lin el sia societano, pro sia sinteno en la malliberejo ateste.
Li partoprenis en unu 1934-a mallibereja malsatastriko, pro ĉi tio transportis lin en plej rigora puna ekzekucia instituto de Hungario.
Ĉi tie li konatiĝis kun unu korifeo de la hungara komunista movado, kun Matiaso Rákosi.
Post sia liberiĝo, pro partia instrukcio li enpaŝis en la Socialdemokratan Partion.
En Majo 1942 li eniriis en kontraŭleĝecon. En Februaro 1943 li iĝis unua sekretario de la Partio de Hungaraj Komunistaj. Tiam li adoptis la pseŭdonomon: „Kádár” (barelisto).
En 1943 iĝis ĉefo de la duona leĝa kriptakomunista partio, Pacopartio.
Ekde de Marto 1944, li estus organizinta komunistan armilan reziston.
En Aprilo 1944 li ekiris al jugoslavaj komunistaj, titoistaj partizanoj. Oni kaptis kaj arestis lin laŭ dizertinto.
Sur dua jara malliberejo oni juĝis lin. En Septembro 1944 oki elektis lin por sekretario de la Centra Komiteto. En Novembro 1944 li fuĝis.
En Januaro 1945 eksigis lin la elvenej gvidantoj el Moskvo.
De Januaro 1945, post sovieta okupado li estias vicpolicestro de Budapeŝt.
De tiam li estis ĉefprofesia komunista partia funkciulo.
De Augusto 1948 li istis ministro pri internaj aferoj. Li partoprenis en preparo de antaŭjuĝa procesa de sia antaŭulo. Li persone konvinkadis eksministron, ke li kunfesu sin kulpe.
La eksministro krimula konfesis sin. En Oktobro 1949 ekzekutis lin.
„Bareliston” ankaŭ arestis en Aprilo 1951, oni juĝis lin laŭ dumviva puno.
En Julio 1954 oni rehonorigis lin. Li rericevis tutajn partian oficecon, kaj ankaŭ finance oni kompensis lin.
Li en Oktobro 1956 li staris apud hungaran revolucion. Li estis ŝtatoministro de Imre Nagy. Li nove tranomis la komunistan partion. En 1-an Novembro li iris en sovietan ambasadon, poste li malaperis.
En 4-an Novembro li renkontiĝis kun Ĥrusĉov en Uĵgorod (Ungvár), poste oni portis lin en Solnokon (Szolnok), de ĉi tie kun tanko en Budapeŝton.
En Novembro 1956 li promesis senpunecon por ĉiuj en revolucio kompatemoj.
Sed ankaŭ li heroldis la „kontraŭrevoluciistoj, la kontraŭrevoluciaj incitantoj” prirespondigon.
En la bataloj mortpafigis 2652 hongara kaj 720 sovieta soldatoj. En la venĝo 453 homojn ekzekutis, 21.668 homojn malliberejis 16 aŭ 18 mil internigis, kvarona milionoj homoj emigris.
En 1849-a reprezalio marŝalo (Feldzeugmeister) von Haynau 120 homoj ekzekutis. Haynau ne estis hungara naciece.
Li estis nomisto de la unu hungaruja aĝo.
Post la reprezalio ia ekonomian kompromison li ligis kun la lando – anstataŭ malgajno de la libereco.
En lia epoko nomigis Hungarion laŭ „la plej gaja barako”.
Li fariĝis ia komunista patrafiguro.
Li partoprenis en la milita venkeco de la Praga Printempo.
Laŭ fino de lia rego la lando dronis en grandega ekonimia krizo, tio klinis lian sistemon.
Antaŭ unue monatoto de la sia morto, kun unu valizo en sia mano li elsidis antaŭ la sian domon, atende sian areston.
En tio tagol i mortis, en ĉio oni rehonorigis lian ekzekutan antaŭulon.
Asertis, ke antaue la lia morto li vokis pastron, kantraŭ tial ke li diris sin ateisto.
En jaro 2007, poste ok jaroj lia morto nekonatoj malfermis lian tombon, kaj oni forportis lia duona kadavron kaj oran cindrournon lian edzinon.
La restaĵo ĝis la hadiaŭa tago ne retroviĝis.
Proksime nekonatoj pentris ĉi tio kanttekston sur la muron:
„Murdinto kaj perfidulo en sankta tero ne ripozus . 1956-2006” (Mi volas nomojn aŭdi – Kárpátia)
Pardunu lin la lia Kreisto, ĉar liaj kulpoj per homa mezuro estas nepardoneblaj – kontraŭ ĉio hodiaŭa reviviĝa sopirado.
Sur sia tombŝtono ĉi tion skribis:
„Mi estis tie, ĉie mi estus devinta,
Tion mi faris, ĉion mi estus farinta”
Ĉu ĉi tio estas prava?
j amis lin tiel karesis: la eterna „servutlaboro de la kompromisoj”.
Aliflanke ekzekuteco de 453 homoj, eblas ĉio, nur ne eblas kompromiso.
Pli ĝuste tio lin nomi, kio li estis:
„La plej malmola moladiktatoro de l’ mondo.”
Hungaruja
Esperantista Komploto
de la
Konsiderej Progresantoj
