La neŭrotikuloj aerajn fortikaĵojn masonas, la pensmansanuloj enlokigas, la psikiatro enkasigas la loĝejan lupagon, la psikopatoj kvankam enrompas la fenestrojn.
(Alan Hull angla roko-muzikisto)
cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj
Pál (Paŭlo) PRÓNAY [Romhány 1874 – ie en Sovetio 1945(?)]
Egzistas malfrue kuplantaj homoj. Kvankam la tia neniam bonigas. Nur malbonon faras. Vere ĉi tio estas moderna malsano.
PRÓNAY ne estis nedecidema, kiam je eniro en la kulpan urbon venis sia informo, ke la unua bolŝevikulo ankoraŭ tie sidadas en la sia oficejo. Li invadis, li kole prenis lin, kaj li elĵetis lin tra la fenestro. Ni bone aspektus, se li estus hezita. En 1912 István TISZA, kiam en parlamento ia KOVÁCS nominta opoziciana deputito lin fajris sian armilon, li ne faris unu minutan paŭzon en sia parolo. Neniu hezitado. Neniu dubado.
'Cola' kontraŭe – pri tiu ĉiu enmemoriĝis al mi –, ĉiam staris en famo de nedecidema homo. En ia subtera koncerto mi ekkonis lin. Li estis konata kiel li ne povas decidi en la tindro-rokaj rondoj. Kiam en ’84 okazis la skismo, kaj la antaŭe unueca kaj kontraŭ la fikomunistoj ŝultr-al-ŝultre batalanta ’haŭtkapa’ kaj ’tindra’ partianaro disiĝis, poste unu la alian ekis frapadi, ja devis decidi. 'Cola' pri tio estis nekapabla.
Premiero István, TISZA
Kvarfoje oni kulpis atencon kontraŭ li.
Fine la komunistoj murdis lin.
– Mi ne scias – li balbutis ĉiam pri tio mi interesiĝis ĉe li, ĉu li decidis sur tian flankon li staros. – Jam nun ne – li balbutis embarase, kiam poste tre unu monato demandigis siaj konatuloj. – Mi tre ŝatas, kiam oni rapide tamburas en ia kantaĵo, kaj tien-diradas pri ĉiu, sed de traĉada frizaĝo mi sentas pli agrable la ĝeneralan impreson de ŝelko kaj la kvadratita ĉemizo. Mi ne kulpas pri tio, mi ne ŝatas la koloritajn harojn. Ĉi tio estas tia, ol mi estus fiseksula.
Liaj amikoj tiujn baldaŭ enuis, kaj post tempo, kie li ekaperis, aŭtomate ricevis unu vangazon. Same de tie ĉi, same de tie. Ĉi tio tiel disvastĝis, ke estis flugila vorto el tio ĉi: „Ĝi estas tiel certa, kiel hodiaŭa vespera vangazo de 'Cola'”.
Poste mi ne vidis lin ĝis longaj jaroj. Hieraŭ li trafis sur mian vojon, post tre dudek jaraj intermitoj. Li staris en la haltejo de Sepo, sur la spaco Luiza BLAHA. Li subklinigis sian kapon, triste li vidis antaŭen de mem.
– Ĉu vi povis decidi? – mi paŝis al li. – Same vi ne demandu – li manosvingis. Mi ne kapablas elekti, pri tiu mi estas malkapabla.
Ĉu kial mi ekdiris ĉiun? Ĉar multoj ne kredas, ke oni ne eblas stari centre. Kaj ja ĉiam ni ne paroleblas pri politiko.
Knabeto je laca posttagmezo
Staras inter enuintaj ludoj kun fermitaj okuloj
Lante ekiras sur sia dormĉevalo
Ĉi tio helpeblas
Kiel li ekrigardas, li trovas grandan stonon
Sorĉa blanka stoneto estas ĉe liaj gamboj,
Kaj la knabeto ne ludas jam kun alio
Mirakla stono atendas por li
Kiu elektis: Tiu elektigis Do vi faru, kaj li trovu pezon de via vivo.
Neniam li ektaris, ĉiam li migris
Ĉiam plion li deziris kaj li ricevis eĉ pluran
Krom sia sorĉa stono ĉiun li forlasis
Al la stono li estis fidela
Centoj oni reatenis, milojn li forlais
Sur liaj ŝultroj lasis spuron nevidebla stono
Li portis sian stonon, kion nur li videblis
Dum li venas hejmen
Kiu elektis: Tiu elektigis Do vi faru, kaj li trovu pezon de via vivo.
Maljuna koro jam ne pulas tiel sovaĝe
Sur sia vango rigeto ludas inocente
Griza stonamaso al liaj gamboj sidas
Kaj ekstere vesperiĝas
Febla lumo mole defalas sur lian kapon
Nun de la pezo de ĝia pezo liberiĝas
La dura stono poiome al nebulo paliĝas
Ĝi forflugas neatendite
Kiu elektis: Tiu elektigis Do vi faru, kaj li trovu pezon de via vivo.
(1972)
(muziko: L. BENKŐ, F. DEBRECZENI, T. MIHÁLY, Gy. MOLNÁR, J. KÓBOR, poemo: Péter SÜLYI)
Kaj la originala versaĵo el la Biblio:
(Atentu! Tio ĉi erao estis epoko de estanta socialismo en Hungarujo, kaj la teksto el Biblio estas citinta!)
Kiu havas orelon, tiu aŭskultu, kion la Spirito diras al la eklezioj. Al la venkanto mi donos el la kaŝita manao, kaj mi donos al li blankan ŝtoneton, kaj sur la ŝtoneto novan nomon skribitan, kiun konas neniu krom la ricevanto.
Qui habet aurem, audiat quid Spiritus dicat ecclesiis: Vincenti dabo manna absconditum, et dabo illi calculum candidum: et in calculo nomen novum scriptum, quod nemo scit, nisi qui accipit.
El que tiene oído, oiga lo que el Espíritu dice á las iglesias. Al que venciere, daré á comer del maná escondido, y le daré una piedrecita blanca, y en la piedrecita un nombre nuevo escrito, el cual ninguno conoce sino aquel que lo recibe.
Que celui qui a des oreilles écoute ce que l'Esprit dit aux assemblées. A celui qui vaincra, je lui donnerai de la manne cachée, et je lui donnerai un caillou blanc, et, sur le caillou, un nouveau nom écrit, que nul ne connaît, sinon celui qui le reçoit.
Akinek van füle, hallja meg, mit mond a Lélek az egyházaknak: A győztesnek rejtett mannát adok és egy fehér követ. A kövön új név van, amelyet senki más nem ért, csak aki megkapja. (Jel;2.17)
(REV;2:17)
Имеющий ухо (слышать) да слышит, что Дух говорит церквам: побеждающему дам вкушать сокровенную манну, и дам ему белый камень и на камне написанное новое имя, которого никто не знает, кроме того, кто получает. (Откр;2:17)
cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Kolektis, skribis kaj tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj
