Naŭ junglandarboj

Maljuna onjo staras en la printempa frostvetero sur rando de vojo, ŝi havas sur ŝia kapo kalikotan tukon, en ŝiaj manoj estas pli malgranda sako kaj mole ŝi mansignadas. Mi ekstaras, mi ricevas la onjon, kaj ni ekas interparoli.

Baldaŭ oni malkaŝiĝas, ke kornon de juglando ŝi veturigas bazaron de Szentgyörgy [1]. Sen demando ŝi komencas rakonti.

– En mia infanaĝo kun mia avĉjo ni plantis dek juglandarbojn, ni akvumis el la proksima rivereto. Unu eĉ je tio jaro sekiĝis, sed la alioj haviĝis siajn radikojn. La jaroj pasis, poste la vivo fortrenis min de hejmo. Mia avĉjo je trista somera tago mortis, mi venis hejmen por entombigo, en la ombro de bele plenkreskintaj nuksarboj ili katafalkis lin. Dun la plena ceremonio mute mi staris en la ombro de gracilaj arboj…

– Pasis la jaroj! Mi estis pensiulo! Mi restis sole kaj mi hejmlokiĝis mian naskovilaĝon. La miaj penciomonoj estas tiaj malmultetaj, jen tiel aŭtune mi kolektas la noksojn kaj vintre mi pistas. En kilaj, duonaj kilaj paketoj tre baldau mi kapablas vendi, pluen du horoj eĉ neniam mi staris ekstere sur la bazaro. Se vi kredas, se vi ne, tio ĉi naŭ nuskarboj trahelpis mind sur la vintro! Same ĉi-jare, ne nur brullignojn mi povis aĉeti el la nuksokorno, sed ankoraŭ same unu porkideton. Kaj nun, se tion ĉi same restaĵon sukcesos vendi, mi volus preni dek malgrandajn arbidojn. Vi scias, mi havas unu amindan nepon, baldaŭ li hejmvenos, ni estos enradikigi la arbetojn kaj se same li maljuniĝos, inter rompo de nuksoj certe li recitos por mi po unu preĝojn…

La aŭto iras en la printempa sunbrilo… La onjo eksilentis, same mi silentas, mute mi ŝoforas.

Baldaŭ ĉe la bazaro mi bremsis kaj ekstaris. La mia pasaĝero per siaj tremaj manoj unu duonan kilan seketan nuksokernon glitigas sur la sidilion. Mi protestis, sed kun milda rideto nur tion ŝi diris: Nur vi forprenu, la Bona Dio donis same al mi la mian karan avon, kiu la junglandarbojn plantis…

Senvorte rapidon mi metas la aŭton, mi ŝoforas, sed per duonokuloj la nuksokernon mi rigardas: respondon de la malkomplika sikulino por la ekonomia krizo.

Mi alprenis en miajn manojn la bele kunligintan malgrandan paketon, mi malligis kaj komencas krakmaĉi la bongustan nuksokernon, la frukton de la tra dekadoj transfleksiĝanta laboro; la delikatan, sanan respondon pri la monaj zorgoj de avino.

Ireblanta vojo… Mi iras, same mi aĉetas dek arbidojn!

Kun amo:

fratulo Csaba  [2]

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

Notoj de tradukisto:

[1] Szentgyörgy - Sepsiszentgyörgy – hungara urbo en Transilvanio (Erdejo) kun 61 mil loĝantoj (hodiaŭ sub rumana okupado; rum: Sfântu Gheorghe; ger: Gergen)

[2] BÖJTE, Csaba [pron: Boejte Ĉaba] (n.1959) la plej malgranda frato de Jesuo, hungara franciskano en Transilvanio (Erdejo), fondinto de orfejo en Déva urbo, eminenta homo kaj filantropo