En miaj manoj kun unu malnova fotografaĵo

Al la plej ekskuaj momentoj de vito apartenas, kiom sur vido de fotopreno kiom ĉiu oni enmemoriĝas al menso de homo, ke oni forstaras la sia vorto.
Jam ĉirkaŭ kvarfoje mi rigardis… kaj ankoraŭ ĉiam mi ne povas tiun diri. Nur ia nedifinitebla tristo pleniĝas min.
Ĉi tia sento estas netradukeblanta, nek en lingvoj, nek en vortoj.

Sed, ĉu vi observis la duagradan informbezonaĵon de fotografaĵo, kiuj tiel por kundrivo, memkompreneblo faras:
– Manoj de ĉiu estas supere en la aero (ili mansignadas)
– La siaj buŝoj estas apertaj (ili kriadas)
– En la areo maldekstre malantaŭe bukedo estas
– Deprenita estas la sia ĉapo de vid-al-vide estanta viro (t.e. li ĵetadas, li ovacias)
– Sur la lia kolumo de vid-al-vida viro havas kokardon (nacia festo)
– Dekstre, malantaŭ la dorso de viro havas en manoj de knabeto standareton (pendoligas)
– La dekstraflanka knabeto kaj la dekstre malantaŭe estanta virino ridete maldekstre observas (de tie alvetureblas la militistoj)
– Nu, en la aero videblanta Horthy-bildo

Sed tion mi ne ellasu, ke ni komprenu al la homoj kion raportas la S-ro Gubernatoro [same el tioj videblas mensogoj de Péter Dániel, ke li estis nek patrujperfidanto, nek amasmurdisto, nek militkrimulo], fotografio de ĉi tiuj homoj tiun diras.

Kun unu vorto, tio estas vera, festa, neinstalita fotografaĵo, unu momentbildo pri la ĉion obstaklon forpiedbatanta ovacio.

Ekde mateno unu plenan vivhistorion mi finpensis, precipe siajn du ĉefheroojn de bildo vide.
Ankoraŭ du objekton mi tuŝas: la trolaborigajn manojn kaj la forturmentitajn vizaĝojn… Vere festo! … terura helpkrio! De tio ĉi neniam oni eblas liberiĝi!

(…)

Militistoamikoj sur la miljara, pola-hungara limo

Subkarpatoj hejmeniris (1939) – entuziasmaj hungaroj bonvenigas la enpaŝantaj hungaran reĝan hejmlandan armeon.
[Bedaŭrinde en 1945 sovetaj rabista-rotoj okupis Subkarpaton kaj same ĝis hodiaŭ daŭras ruso-ukrainigo de tereno. Bedaŭrinde.]

Dankema danko pro la bazpenso de mia supera skribo
por mia kora amikino,
por grafino Aŭrora Csáky sinjorino (Hajnalka CSÁKY)

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Skribis kaj tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)