La tomboŝtono (detalo)

[Monologo de Boris la bulgara skulptisto]

„...
    - Ĉu vi konas, mi estis malriĉa knabo, kaj je mia infanaĝo mia patrino dungigis min al la komunumo por porkaristo. Vi nun ridas, sed antaŭ la porkoj ĉiu levus sian ĉapelon. Ĉu vi scias kiaj bonintencaj, honestaj animaloj estas tiuj? Dum tri jaroj mi eliris kun ili paŝtejon, de printempo ĝis aŭtuno. Mi ekkinis ilin. Fidelaj, honestaj. Ĉu vi komprenas? Ili amis min! Sed mi ankaŭ ne estis porko, nur homo…

    Li glutis ete, kaj ĝis unu momento li gapis antaŭen sin sur la plankon. Poste li daŭrigis:

    - Iuaŭtune oni suprensendis min glanigadi supren sur la montojn. Tiam okazis, ke lupoj komencis evitadi la porkaron. Estis unu inter la min komisiintaj bestoj, kiu ĉiam aparte iris kompare kun aliaj. Skabia, maldika malgranda porkinieto. La alioj ne toleris ĝin inter ili, ĉar ĝi suben malpuraĵiĝis en sia kuŝado. Ĉar la porko estas tre pura besto, ĉu vi konas, tiu forpelis de mem la tian. Tio ĉi porkineto estas la hontaĵo de la porkaro. Kaj ĝuste sur tion ĉi atakis la lupoj.

    - Matene okazis, apenaŭ iam post tagiĝo. Ĵus elpelis la bestojn el la gregejo, kaj dormeme mi premis mian dorson al fago, kiam la ŝrikon mi ekaŭdis. La malgranda skabia porkineto ree iome pli fore nazplugis de alioj, kaj tiun ŝtelumis la lupoj. Kvarope ekatakis ĝin samtempe. Sed kiam mi suprenlevis mian kapon pro la krieto, jam ĉiu porku direktiĝas supre la iliajn kapojn, kaj en la sekvonta momento la plena porkaro kungruntetis , kaj kiel ega negra cilindro kuregis sur la lupojn. Nur bildigu al si ducent-iom porkojn, kompakte unu apud alia, per suprenlevinta nazo rapidegi, blove kaj dentklakige! Dum palpebrumeto ili forpelis la lupojn, kaj la malgranda skabia porkineto havas nenion malfeliĉaĵon, krom kelkaj mordo. Sed mi pripensis multan tiutempe pri tio, ke kial ankaŭ protektis la bestaro tiun la unu, kiun alimanire ĝi elpuŝis el mem, kaj kiun poste neniam reakceptis. Sur nur nun mi eltrovis: pro tio ĉar tiu estis ankaŭ porko.

    - Nu, vi vidas, pro tio mi ŝatus esti porko. Ĉar mi envias de la porloj la solidarecon, kiu mankas el la mia homa bestaro. Ni doktrinojn diskonigas, kaj sloganojn amasigas sur pasvortojn, sed dume ĉiu nur pri mem okupiĝas, ne sian etfingron ekmovus por alio. Se tiam, tie en la arbaro, la mia porkaro ankaŭ tiel tenas sin, kiel hodiaŭ la homa socio: sisteme la tutan bestaron manĝegus estinta la lupoj. Kiel ankaŭ la homojn manĝegas sisteme la malbonegeco kaj la egoismo. Unuafoje emle min, Sed poste ankaŭ aliulon. Kaj fine ĉiun. Ĉiun! Ankoraŭ ankaŭ tiujn, kiuj nun min manĝegas tie en la kontoroj! …”

WASS, Albert

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsidere Progresantoj

(HEKKP)