Tio ĉirkaŭ la Nova Teatro (Új Színház) okazas, mem estas ektimiga kaj teruriga. kaj se ni ne konus la historian antaŭhistorion nun jame depost 1919, ni tion kredus, ia specifa, stranga fatalo surfalis sur ni. Kvankam tute ne. Ĉi tio ĉiom estas la stulteco kaj la kun nelĉerpebla toleremo senĉeco de asociiĝanta maliceco. Estas apereco de la amasohomo en la scenejo de la historio. La brulfermiĝo de moralaj malgrandaj pordoj. Oni estas la fina senespereco. Kiel siaj heredantoj de András SÜTŐ malpermesas ludecon de teatraĵoj de aktoro en la nominta teatro –laŭ multopa akto de la artefarita, senracia kaj naŭza cirko, indigno. Kaj nur ĝi estas eta suplementeco aŭ prefere fona-informo: sia heredanto de András SÜTŐ en nia kazo estas László CSELÉNYI, kiun laŭ eksprezidanto de la Televido DUNA, kaj ne ĝuste pro tio, ĉar li faris malbonan programon. Kaj li nun malpermesas teatraĵojn de lia mortinta bopatro, ĉar li kun tio tuj ricevas la moralan liberigecon de tioj, de kioj en tiaj aferoj devas ricevi. (Vi vidu ankoraŭ: József SAS. György HUNVALD kaj la ceteroj… )
Poste alvenas protesto de la germana teatroarta akademio. Laŭ horlibro, sur la unuan kajon. Fakte mi imagas la germanan teatroartan akademion, kiel nur meme alveturas al ili la novaĵo, ke sufiŝa lako pri ducento estradon de budapeŝta teatro ricevis DÖRNER kaj CSURKA. Kaj la germana teatroarta akademio kunektiriĝas, kiel la ostro, se oni citronon gutverŝas sur ĝin. – Ho, vere! – ekkrietas la germanaj teatroartaj akademiulojo, kaj ili komencas febran proteston. Ĉar ili ne havas pli bonan aĵon. Nur ilia malsana animo, la surogataagado, nu kaj jes ja la senkondiĉa servileco la mendantojn.
La animo de Eŭropo fakte estas malsana. Grave malsana estas. Kaj ene animo de Hungarujo estas la plej malsana.
En Hungarujo de ĉiu ekzistas morala liberigo, kiu konas la moziknoton. Kaj por ĉio ekzistas absolvo. Nur devas al tien aparteni.
Ekzistas absolvo al József SAS, al György HUNVALD, al publika leĝulo kaj al idioto kaj al fihomo – ankoraŭ same al Ákos KERTÉSZ. Se Szófia HAVAS eldiras, ke en 1956 antisemita furiozeco daŭras, kaj 1956 ja estis kontraŭrevolucio, tiam ne protestas la germana teatroarta akademio. Kvankam ĉihejme ili komencas klarigi, ke oni estas povra, do la familiaj tragedioj, kaj tiel plu… Se KERTÉSZ skribas, kion li skribas, ne ululas tiomaj siaj merduloj de la ’Die Presse’, ĉihejme kvankam oni klarigas, ke nu tamen nur li estas postvivanto, oni estas komprenedanta… Ĉi tie nur al CSURKA ne havas klarigon. Al li nur la lian patron oni batis en ’Kistarcsa’, en la najbara karcero, ke li aŭdu, poste sub lian nazon oni ŝovis la paperon: ĉu li subskribas aŭ li ne subskribas… Sed ĉi tio ne kalkulas. CSURKA ludas el malbona muziknoto. Al li ne estas rajtigita teatro. Al li nenio ne estas rajtigita, nur la malestimo de tiaj memkandidataj genioj.
Kaj tiam tion pensus la homo, ke ne venus pli elporteblaĵo, kiam alveturas Péter DÁNIEL, kaj ĉi tion li forskribas kun siaj manoj kaj kun siaj putra animo: „Multa konatoj de mi demandas, ke ĉu kion signifas post nomo de Mária WITTNER la ’56-a mortkondamnita epiteto. Nun do laŭ publikodeziro mi ekrespondas. Tio estas epiteto de primitiva, publikleĝa, interbatemada kaj linĉanta prostituito. Ne pli multa kaj ne pli malmulta. Ĝi ĉi tiomon signifas.”
Tie, sur tia flanko jam estas preta liberigo de Péter DÁNIEL. Kaj de ĉiuj, kiuj al karnomanĝa floro de putra animo alparolis. La unu ekzemple ĉi tiomon rimarkigis simple: Ŝin devis estus oni ekzekuti. (Tiel do Mária-n…)
Ni ne plibeligadu la aferon. Estas intercivitana milito en ĉi tia lando. La plej lasta depost ’56 agitiĝas, nur dum kelka tempo fajropaŭzon anoncis la sia glacia teruro de perfido. Sed ĝi ekflamis refoje. Kaj karnomanĝa floro de putra animo de DÁNIEL ĉe ĉio pli bone karakterizas la situon: tioj tie, transe, iam pafigus inter ni refoje. Kaj intere ili bedaŭradus kaj ili denuncus nin ĉe Eŭropo, kaj Eŭropo kolerus, ke ni tro plumpe agonias.
Kaj se poste – la Sinjoro Dio ne donu! – pro ĉi tioj superregus tioj, kioj nun maskiĝe por Hitler marŝas en ĉefstratoj de la vilaĝoj, kiam poste akuze ili sur nin montros: „Jen! Ni ekdiris antaŭe!” Por tio mi parolas: pro vi estos tia, se estos tia. Ĉiam same estis pro vi. Kaj tiam mi kaŝos iun el vi, se devas, nur vin ne, Péter DÁNIEL. Al tio mi ne estas sufiĉe malforta, ke mi mortbatu vin, kvankam vi meritus. Sed mi ne savus de nenio. Kontraŭe mi tion deziras al vi, kion ’Leonidas’ deziris al la perfidula, korpa-anima kripla ’Ephialtes’, kiam tio en lian dorson gvidis la persoj: „Vi tie, Ephialtes! Vi vivu eterne!”
Vivu eterne, Péter DÁNIEL. Ĝis la fino de la tempoj retrorigardu sur vin la sia vizaĝo. Karnomanĝa floro de via putra animo…
El 'Magyar Hírlap' (Hungara Gazeto) tagĵurnalo
(Mi serĉis la aŭtoron pro la afero de traduko, ĉirkaŭ je 1 aŭ 2 demajne, sed mi ne ekhavis reindikon. Ĉi tial mi tiel pensis, ke mi jam elmetas tion, ja vi tiuj petis.
Se li ne konsentos, nu mi forprenos la tradokon. Mi ĉi tiel fiaskis! Ĝis tio vi legu!)
(Mi serĉis la aŭtoron pro la afero de traduko, ĉirkaŭ je 1 aŭ 2 demajne, sed mi ne ekhavis reindikon. Ĉi tial mi tiel pensis, ke mi jam elmetas tion, ja vi tiuj petis.
Se li ne konsentos, nu mi forprenos la tradokon. Mi ĉi tiel fiaskis! Ĝis tio vi legu!)
Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj
de la Konsiderej Progresantoj
(HEKKP)
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése