16 október 2011

Postamento – Epokspirito

Premio-Kossuth [prononcu: Koŝut] (2008), Hungara Respublika Ordeno (2004), titolo Honora Civitano de Budapeŝto (2002) kaj premio Attila József [prononcu: Joĵef Atilla], la lasta same duoble (1972, 1984). Mi scias ĉi tiom. Tioj estas tiaj premioj, kiojn Ákos Kertész (prononcu: Kertes Akoŝ] ricevis dum la lastaj jardekoj. Sed estas unu multe pli ranga honorinsigno, unu tre pli granda signifa kaj pli estiminda titolo, kion nur tiel oni nomas: hungara verkisto. Ĉar fimedalojn, ĉia stulto ricevus, postenojn, titolojn, manpremojn kaj sub pugo ŝovitajn ’Audi’-ojn kun malgranda leerteco iu enpredus, sed en la Panteonon de la anima grandeco de nacio enveni jam estas serioza aĵo.

Ĉar pri la ministra ŝultrofrapadoj forpase de tempo neniu ne memoras – eĉ kun turneco de la ventodirekto eventuale devas sekreti –, la ’Audi’ en merkato de la uzitaaŭtomobiloj nek devus, sed kreas ion, kio kun forpaso de tempoj same estas parolotemo en la drinkejo, aŭ akran stomakan pasmon elaĉetas el la maturekzamena lernisto, tio jam estas laborprodukto.

Hungara verkisto. Ĉi tion rangon ricevis de ni la ĉi tiu malgrande enuige formuladata homo. Ĉi tion la postamenton uzurpas li kaj la alio, laŭ kiuj „La hungarulojn konsekvence ni laŭdu aŭ ni admonu! (…) Fi, iru hungarulo al via loko! Ĉi tia lasto estas klasikaĵo de Petro Esterházy [prononcu: Esterházi Peter], kiu en la librofoiroj reprezentas nin, brilegas en postamentojm, pri tioj estus ĝustatempe jam fine depuŝi lin. Same lin, same la alion. ”Li estas erarinta, sed li estas talenta.” Ankoraŭ en la nacia flanko same estas aŭdanta ĉi tia cerbolaveco.

Ĉu li estas talenta? Ĉu kio? Ĉu Konrád? Ĉu Spiró? [prononcu: Ŝpiro] Ĉu Nádas  [prononcu: Nadaŝ] kun siaj nelegeblaj eseoromanoj? Ĉi tio estas ŝerco! Iliaj kulminaverkoj estas intertinentaj mokadoj, se kbankam ne estas, do estas ĉioj neĝueblaj. La tielnomata „liberala” psiko ĉi tien kaptus ĉe freŝa faro. Ĉar ili ne ligiĝas al la „terbulo”, ili nur povas mokadi, ĉar al tio devas distanco. Alkroĉiĝe, ligiĝe estas malfacila. (Pri tio estas vera klasikulo – kontraŭ ili – Mikszáth [prononcu: Miksat] kiu povis esti cinika alkroĉiĝe.)



Mi eldiras: ĉi tioj ne estas erarintaj ĝenioj, sed ili estas postenon- kaj premion enposigantoj, al kiuj la siaj finproduktoj precipe estas nekonsumeblaj, kaj ili ne adaptiĝas al la psikosmo, al siaj sortodemandoj de hungareco. Ĉu propre kial havas ili statuojn. Ĉu kaj dum tio?

Adamo POZSONYI



Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj
(HEKKP)

Nincsenek megjegyzések:

Megjegyzés küldése