Vizaĝo (aŭ la testo-Lombroso)

Jen estas ĉiu, de kiu la nomo okazadis en la noto.
Mi ne rakontas, ĉu kiu estas kiu – vi divenu!
Bonan amuzon!

De „ĉi tiuj” havas tion fizionomion. De ĉiu. Kiam en ’18 la eskorto de kabineto-Károlyi entiriĝis sur la beogradan pacotraktadon, Franchet D' Esperey, la gvidulo de la franca delegacio okulmezuris ilin, kaj nur ĉi tiom li diris: Ĉu vi malaltiĝis ĉi tian profundan? Kaj do ili estas unu bando same ekde tio.

Mi renkontiĝas antaŭ tagoj kun Béla, kiu estas unu kurioza junulo. Li ĉi tion diris al mi: „Mi ne postiras kun atento la Novaĵo-Televido kontraŭ Helmecy, Baráth kaj Veres (nomon de kiu en la kronikoj ie sisteme oni forgesis tuŝi) konfuzan kaj komplikitan aferon. Mi ne postiras, ĉar ili lacigis min ankoraŭ la tagaj aktualigoj, la vente kaprioloj de minutohomoj – laŭ mi ne eksplicite ŝatita Andy Warhol en la mezo de la lasta jarcento diris: ĝis kvin minutoj el ĉiu estus stelo, kaj do de hidiaŭaj neniuj jam vere devas muskuli pri merito de rango de parolotempo. Mi diras, mi ne postiras kun atento, la artikolojn mi nek legis ĝis fino, tiel ke ĉi tie opinion de tia homo vi aŭdas, kiu ne estas devanta en la bildo en malnodeco de multbranĉo de la okazaĵoj.

Do, kiel mi diris mi ne egzistas en bildo. Nur mi rigardis la ekranon, mi rigardas malgrande gapeme, medite, kaj mi vidas la kapokn. Mi vidis kiel ĉi tioj koncernuloj aspektas. Parolas ĉi tio la Helmeczy. Li parolas kaj al tio tiel estas la tiaj vanghararoj. Kaj estas tia grasa flatfroteco, tio en la greson injektita salivemeco.

Cesare Lombroso, italia psiĥiatro en 1876 aperita sia libro tion asertis, ke la krimuloj havas karakteran trajtojn. Sur ĉi tion muzelon devas nur surrigard. Ĉu jam kian kapon havas János Veres? Ĉu kaj kian manieron? Ĉu li kiel parolas? Kaj ĉi tio same al fidrogo-komerciston eklame elektis bubo. (Mi ne scias ĉŭ tio priviĝis al fakto-realo lia komercistemeco de lia moŝteto, sed same ne interesas min.) Kaj do tio ĉi Helmeczy! Mi rigardas, rigardas kaj mi tion pensas: Tio ĉi homo ĉi tie estas unu granda latrono. Estas sufuiĉa nur surrigardi sur lian mienon.

Vizaĝo-meblereco de la knabo Krakkó kaj estas tia simpla, norma jungulo. Al kiu mi kuraĝus tien iri en la ĉefstrato, ke pardonu min, ĉu kie estis la fervojstacio? Kaj mi ne timus la konsekvencon. Ĉar mi Helmeczy-n ne cedus en la ŝtuparejon, kej mi rigardus ke li pasumas ĉirkaŭ la poŝtkestoj, aŭ en la nia etaĝo li ŝteliĝas, nu mi rerapidus, ke mi kontrolu la seruron. Sed ĉi tio estas nur unu subjektiva opinio.

Baldaŭ estos datreveno

 De „ĉi tiuj”havas ĉi tian fizionomio. De ĉiu. Kiam en ’18 la eskorto de kabineto-Károlyi entiriĝis sur la beogradan pacotraktadon, Franchet D’ Esperey, la gvidulo de la franca delegacio okulmezuris ilin, kaj nur ĉi tiom li diris: Ĉu vi malaltiĝis ĉi tian profundan? ^[1] Kaj do ili estas unu bando same ekde tio.”

Kaj mi nur staris tie, mi aŭskultis Béla-on, mi silentas. kaj intere mi dense pendoligis min kapon.

(7-an Aŭgusto 2008.)

^[1] „Vous êtes tombés si bas?”

Ádám POZSONYI

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)