„Mi estas blinda, bonvolu helpu min!’

Tiudirekte iris la ĵurnalisto, kaj li vidis, ke en la ĉapelo apenaŭ ekzistas mono, nur iom helero. Li kliniĝis, ĵetis en la ĉapelon iom kronon, kaj sen tio, ke li estus demandis, forprenis la tabuleton, kaj en alian flankon li skribis unu frazon, kaj returne li remetis ĝin. Posttagmeze li reiris al blindulo, kaj li vidis, en la ĉapelo ekzistas multaj monoj.

A blindulo agnoskis liajn paŝojn, kaj demandis de li, ke ĉu li skribis en la tabuleton, kaj se li estis, tiam kion? La ĵurnalisto tiel demandis:

„Nenion tian, kiu ne estus vera. Nur mi donis alian formon al viaj vicoj.”

Kun rideto en sia mieno li foriĝis. La blindulo neniam konis, ke en la tabuleto staras tio:

„Estas printempo, kaj mi ne vidus.”

(Anonimulo)



cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)