Laboro

La bubo eblis tia dudekkvin. Io harplena kio ajn estis vinde ĉirkaŭ la sia kruro, kio plakas same supran parton de ŝuo. Unue same ĝi ne konsciiĝas en mi, sed poste tamen ĝi altiris mian rigardon. Sed tiel ŝajnas, ne nur mi spekulaciis sur tio, same al alioj ĝi frapis la okulojn. Kaj la virinoj estas same pli scivolaj.

– Ĉu kio estas tie de sur la sia gambo? – transiris al la temo la unua virino. – Ĝi estas kontraŭ la neĝo – klarigis la demandinto, kiu tre komplereme responadis, okulvideble li ĝojis, ke li estas en varmo. Ĝi malkovriĝis, la junulo estas ia biciklista mesaĝisto aŭ estas ilia salajrulo de eltransporanta firmao.
– Ĉu same en tia neĝo? – hororadis la virino. – Ĉu plentage? – Jes – kapsalutis la junulo, kaj li movis sian ŝultron: tio estas.

Ĝise mi paŝis al laŭnumera fenestro, mi spakulasiis. Antaŭ cent jaroj la virinoj ne devis labori en laborejoj (eĉ ĝi estis la honto de edzo, se tamen la edzino devigis). Sed ne nur la virinoj laboris pli malmulten. Same la voroj semajne kun kvin-ok horo pli malmultan laboris, kiel hodiaŭ. Kiel ni iras pli malnovan, des pli liberecon ni trovas. La plej granda libereco estas nome hodiaŭ estas la superflua tempo.

Mi rigardis la junulon, kaj pri la antaŭfabrikintan matricon de en roverso mi enmemoriĝis al popolarto. La „malsatanta, subpreminta, ekspluatinta” servutulo nome en sia libera tempo ne nutraĵon kulturis al sia malsatinta (subpreminta) familio, sed li komencis skulpti fajfilon. Feltopalton oni bodi. Tulipan keston fari. Ĉu iu povas imagi, ke kiom tompo kaj energio estas pretegi tulipan keston? Hodiaŭa libera (kaj kompreneble politike senriproĉa, kontraŭrasista ktp.) mezulo dum nek unu vito estus preta kun unu tulipa kesto.

Oni estas antaŭ mi la bildo, kiel la prizorganto de T-Home en la Plazao ĝisfaras la laboron je 8, poste kiam li hejmeniras, li eki per ruĝan pentraĉi la motivon sur flanko de kesto. Jes ja. Li ĵetas iom surfacan vorton al sia konkubo, enĵetas ian artnutraĵon apud corbotrofiiganta aĉaĵo de televido, kaj li enfalas en la liton. La plenadon de sia infano, jam ne havas tempon aŭskulti. Pri tioj mi cerbumadis, longe, havtempe, poste mi elpaŝis sur la straon. Malgrande mi hontis mem.

Ádám, Pozsonyi

El „Demokrata” semajnoĵurnalo – 2012. 8.

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)