Prezo de miraklo

Knabineto eniris en sian ĉambro kaj el la profundo de ŝia ŝranketo antaŭentiris unu marmeladan bokalon. Ŝi elverŝis el la planko en la bokato estantaj monerojn kaj zorgeme komencis nombri. Ŝi trifoje nombris, ĉar al la finsumo devas esti tre preciza. Ŝi ne estus erarintas. Poste singarde ŝi reverŝis la monerojn en la bokalon; ŝi ŝlosis la ĝian kapon, kaj ŝi elŝteliris sur la malantaŭa pordo. Ŝi iris en da ses domblokojn estatan apotekon, al kio super sia pordo estis vidinta bildo de granda ruĝa indiana triboĉefo. Pacience ŝi atendas por farmaciisto, ke li dediĉus al ŝi malmultan atenton, sed la apotekisto estis grande okopita.

Tess – tie nomis la knabineton – ekŝovpaŝis sian gambon en la planko. Nenio. Ŝi krakis per la gorĝo, ke ĝi donu la plej malagrablan vokon, tion nur estus povinta. Ĉi tio nek estis sukcesa. Fine ŝi elprenis unu da moneron el bokalo kaj ŝi frapetis la vitron de servotablo. Tio ĉi utilis!

– Ĉu kaj vi tion volus? – demandis la farmaciisto kun kompreneble ĉagrena sono. – Ĝuste mi parolas kun mia frato el Ĉikago, kiun mi ne vidis jam je mil jaroj. – kompletigis la apotekisto, ol kiu ne atendas nek respondon por sia demando.

– Mi tamen volus paroli kun vi pri mia frato – parolis Tess en simile de farmaciisto ĉagrena sono. – Mia juna frato estas tre malsana kaj mi volas preni unu miraklon al li.

– Ĉu? – turniĝis al ŝi la farmacisto.

– La lia nomo estas Andrew kaj ia torpo kreskas en lia kapo, kaj mia patro tion diris, ke nur unu miraklo savus lin. Do, bonvolu min diri, kiom kostas miraklo?

– Mia knabino, ni ne vendas miraklojn. Bedaŭrinde mi ne kapablas helpi al vi. – replikis la apotekisto, kun ete milda tombro.

– Atentu, mi havas da mono, mi kapablas elprezi. Se ĝi ne estus sutiĉa, mi kompletigas. Nur vi diru al mi, kiom ĝi kostas.

La frato de farmaciisto, kun kio li ĝis tio li paroladis, estis belvestita viro. Li kliniĝis al la knabino kaj li demandis:

– Diru al mi, por kian miraklon bezonas al via juna frateto?

– Mi tion ne scias – respondis Tess kun larmaj okuloj – mi nur tion scias, kel i estas tre malsana kaj mia patrineto tion mi diris, ke li bezonus ian operacion. Sed patreto ne kapabla pagi, tial mi dezirus fordoni miajn monojn.

– Kiom da monojn vi havas? – demandas la ĉikaga viro.

– Unu dolaron kaj dekunu centon – respondis Tess apendaŭ aŭdeble. – Tio estas tuto, kiojn mi havas, sed mi estas kapabla, se devas.

– Ba, kia mirinda hazardo estas! – ridetas la viro. – Tio estas ĝuste la ekzakta sumo, tio estas la prezo de la miraklo de juna knabeto.

Li metas la monojn en unu manon, kun alio tenis kun la mano la knabineton:

– Ŝi konduku min hejmen al vi, mi volus vidi la ŝian junan frateton kaj renkontiĝi kun ŝiaj gepatroj. Ni vidu, eble mi havas kun mi la tian miraklon, tion vi volas.

La eleganta viro estis kurirgo D-ro Carlton Armstrong, kiu specialis al nervokirurgio. Li senkoste finfaris la operacion, kaj ne pasis multaj tempoj, kiam Andrew estis hejmen, en integreco, kun bona sano.

Patrineto kaj patreto feliĉe parolis pri tio la okazaĵo-ĉeno, kio ĝis tio kondukis.

– Ĉi tio operacio estis vera miraklo, – flustris patrineto – ĉu kiom ĝi estus kostita?

Tess ridetis. Ŝi ekzakte sciis, kiom kostis la miraklo: da unu dolaro kaj dekunu centoj, nu kaj en la malrompeblan kredon de infano.

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele;

Tio ĉi estas unu laŭkutima „vera historio” el ie la interneto, iam el 2000. Almenaŭ oni tion ĉi diras.

Sed kia ajn ĉerma ĝi estas, mi havas iom zorgon kun la historio, kaj tio ne tio estas, ke – lege la en sia buŝon maĉitan historion – mi tion sentas, ke io vidas min veren stulton.

Mi scias, tio ĉi estas la tia populara, anonima, senorigina historio, kio ĝuste sufiĉan kredeblan detalon havas al tio, ke ĝi inter popoloj laŭ „vera historio” cirkulu.

La informeroj kun la galanta D-ro Carlton Armstrong (kiu estis bonsanĉe ĝuste tiu la speciisto sur kiun estis bezona de la malgranda Tess) estas sufiĉe nedefineblaj. La lin serĉantoj ĝis tia tempo nur unu Carlton Armstrong-on trovis, tiun la meteologo, kiun akuzis kun la eksplodeco de la Uninersitato de Wisconsin kaj kiu estis basgitaro ludisto.

Ni kvietiĝu, la historio estas vera aŭ ne, sed sur tion ni devus enpensiĝi, ĉu ke la siaj gepatroj la junan Tess-on sur kion religion edukus? Kiam ŝi tion dias, ke al sian fraton devas unu miraklo, ne tio estas ŝia unua ago, ke ŝi foriras preĝi en la kirkon, sed en apotekon, ke ŝi kostu miraklon. Do la ŝia unua penso estis la mono kaj ke pri monoj ĉion povas akiri. Alimaniere al kia konfesio apartenas tio ĉi familio? Ĉu oni estus al „farmakologianoj”?

Fakte, la apotero estas tia io, en tion la homoj iras medicinaĵon aĉeti, sed la gepatroj de malgranda Tess tion tamen ne ekdiris al ŝi, ke al la malgranda Andrew bezonus medikamento. Tess nur pri la malriĉeo, pri la kurirgio, kaj pri la miraklo aŭdism sed nenion pri la kuracilo.

Tio estas la vera miraklo, ke ĉi tian travideblan, pian kompatinta bovecon lege de popolo ne malaperas la sia resta kredo. Ĉi tio estas fakte miraklo. Sed tian miraklon mi ne volus, ĉefe ne aĉeti.

Vane! Estas diraĵo: la kredo en Dio, la Eklesio kaj la mirakloj estos eterne, kontaŭ la siaj difektoj kaj siaj kulpoj de stultetaj kredantoj. Feliĉe! 

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)