Adamo Pozsonyi: Ĉu kontraŭrevolucio? Nu, jes!

La zorgo estas tio bonvolu, kun memo, kun la elirpunkto estas. Kun la vidmaniero, kun la alstaro, kun la tuta aliro oni estas.      
Oni ne havas la bonajn okolvitrojn, tioj sidas sur nia nazoselo. Sur kioj la viton, la realon ni vidas. Jam tre delonge ne estas bone. Kaj se tiel diri unu malfeliĉa malsano, miopo, sian misforman kaj nebulan vidkapablon suplemente ankaŭ kun presbiopaj okulvitroj oni kulminas, ne miru, se oni nekapablas retrovi sur la ĝustan paŝejon, kaj senĉese nur sur misvojo oni iras, kaj oni alpuŝiĝas en muron.

Ĉi tio malsana organismo, ĉi tio miopo, la hungara pensado, la hungara socio, kaj la plena hungara spirita vito, tion tiel oni feliĉigis jam kun ĉio „progreso”, ke – kvankam oni sentas, ke ne estas bone, ke ion nun jam devus fari – de sia morta kontraŭulo petas kuracan pilolon, kaj ne komprenas, kial ne plibiniĝas sia stato.

Se ni volas resaniĝi, ni devas rifuzi ĉion, tion sub la pasinta sesdek jaroj oni martelis en nian kapon. Mi scias, ne estas malpeza, la refleksoj entrinkiĝadas en ni, sed ne estas alia elirejo. Se ni povas resti en vivo.

Vere oni povus plue iri, pli malantaŭe, ĉiam en la dekokan centonon, ĉar tie komenciĝis ĉio, en la tempo de klerismo tion oni nomiĝas en la lempo de malklerismo, sed se homoj falegis en la kelon, antaŭ ĉio en la teretaĝon oni alkroĉiĝu, kaj nur poste premu la butonon de la tria etaĝo sur la supretirigo.

Tio ĉi longada enkonduko marĝrne tio konekse evitis sub mian fontplumon, ke antaŭ tagoj en la ekrano – malofta momento, ja el ideo mi ne rigardas televidon – mi vidis povran kaj far mi respekte Marian Wittneron, kiel furioze defendis juston de ’56, kaj ŝia una precipa punkto de akuzero estis tio, ke la tion piedplatiĝoj sur tiojn diris: kontraŭrevolucio.
Ŝi tion ĉi proplendis.    
Ol kiel ĉiu poste proprenos tie ĉi sur la nacia flanko. La ĉioj verkistoj kaj publicistoj, kantistoj, opinioformoj kaj fiproleta strata kverelemo.        
Estas eraro! Estu sur tiojn fieraj! Tempe estas ni forĵeti la nekorektajn okulvitrojn. Tion, ĉion la niaj kontraŭuloj faris sur la mian nazoselon.

Jes, fine ni prononcu, ni akceptu: hungara Kvindekseso estis kontraŭrevolucio, kaj ĝuste tio pruvas ĝian puron, valoron kaj historian rangon.          
Mi kompreneble komprenas Marian Witneron. Mi ekkomprenas. Kaj ĉiun, tiu suprestertoradas, se oni audas tion gloregan, sanktan kaj majestan konstatadon: Kontraŭrevolucio.
La refleksoj funkcias. Ankaŭ tre bone. La okulvitroj estas en ili. Enbatis en nin, malnovtempe oni pezocentras, ke la revolucio estas bona. La revolucio estasnobela. La revolucio estas ioj majestoj kaj malpuraĵe „orde” aferoj, tie aĵe sufokoj helpas, kaj poste estota la grandlitera libereco.

La kretena Koŝut (Kossuth, hungara politikisto) la malsaĝo kaj maldekstra bremso Jasi (Jászi – judhungara politikisto) la kanajla Karoji (Károlyi – hungara fipolitikisto), ne parole pri la ĉiu pri la malbonfara revula belanimo, utopiano kaj idealisto, tion farpasigas starigi al muro Vitezo Grandmineja Nikolao Horti. (Horthy Miklós – hungara guberniestro) Sub Horti, tiu ĉiam fiere konfeis sian kontraŭrevoluviulon.     
Forĵetu finfine la ererajn okulvitrojn!

La revolicon estas malbone. Ĉi tion notu. la revolucio estas sio la infekto, la malmuraĵo, la renversiĝo, la kaoso, la miskonfuso kaj la misfortuno de la ĉia radiko. 
Ĉiam ankaŭ tio estas!

1956 ĝuste tial  ne estis revolucion, sed precipe kontraŭrevolucion estis.         
Niaj grandaj kunmezuroj de fortoj estas ribelaĵoj, ne tamen revolucioj. Ili la normalaĵon protektis. Laŭ la progreco, la diserigo, la utopistaj evolucioj estus ekskuiĝantan realon, laŭ la origanalan da Dio krean ordon ili volis rekonvertis.

Ribelulo estis Kopanj (Koppány), Vata, Bank Ban, Boĉkai (Bocskai), Rakoci (Rákóczi) kaj la kindeksesaj vekiĝoj. Revoluciuloj estis kvankam Martinoviĉ (Martinovics), Koŝut (Kossuth), Karoji (Károlyí), Bela Kun (Kun Béla) Salaŝi (Szálasi) kaj la demokratika opoziocio de la okdekaj jaroj.

Finetempe estu surmeti la demandon! Kial ni volas en la okulo de la nia kontraŭulo estas valoraj? Kial ni adoptas ilian normon? Kial ni soifiĝas ilian laŭdvorton? Kial ni avidigas post dekstro de la nia murdinto? Pro kio ni petegaĉas pro frapado de la nia ekzekutisto.

Ĉu ili diras: kontraŭrevolucio? Batu sur nia torako! Ĉu tion diras: reakaciano? Ni kapjesu: Nu, jes! Ĉu tion diras: degluiĝoj? Diru ni: nu, ankoraŭ estas belaj aĵoj. Ili ridaĉas: malsaĝuloj vilaĝanoj! Ho jes, poste eŭropaĉoj! Kalumnias ili: ĉu rasistaĉo? Ridete ni mansignu: tio ĉi sole natura estas.

(barikado, 2009 - tradukis: Per Spegulo)