Prezo de miraklo

Knabineto eniris en sian ĉambro kaj el la profundo de ŝia ŝranketo antaŭentiris unu marmeladan bokalon. Ŝi elverŝis el la planko en la bokato estantaj monerojn kaj zorgeme komencis nombri. Ŝi trifoje nombris, ĉar al la finsumo devas esti tre preciza. Ŝi ne estus erarintas. Poste singarde ŝi reverŝis la monerojn en la bokalon; ŝi ŝlosis la ĝian kapon, kaj ŝi elŝteliris sur la malantaŭa pordo. Ŝi iris en da ses domblokojn estatan apotekon, al kio super sia pordo estis vidinta bildo de granda ruĝa indiana triboĉefo. Pacience ŝi atendas por farmaciisto, ke li dediĉus al ŝi malmultan atenton, sed la apotekisto estis grande okopita.

Tess – tie nomis la knabineton – ekŝovpaŝis sian gambon en la planko. Nenio. Ŝi krakis per la gorĝo, ke ĝi donu la plej malagrablan vokon, tion nur estus povinta. Ĉi tio nek estis sukcesa. Fine ŝi elprenis unu da moneron el bokalo kaj ŝi frapetis la vitron de servotablo. Tio ĉi utilis!

– Ĉu kaj vi tion volus? – demandis la farmaciisto kun kompreneble ĉagrena sono. – Ĝuste mi parolas kun mia frato el Ĉikago, kiun mi ne vidis jam je mil jaroj. – kompletigis la apotekisto, ol kiu ne atendas nek respondon por sia demando.

– Mi tamen volus paroli kun vi pri mia frato – parolis Tess en simile de farmaciisto ĉagrena sono. – Mia juna frato estas tre malsana kaj mi volas preni unu miraklon al li.

– Ĉu? – turniĝis al ŝi la farmacisto.

– La lia nomo estas Andrew kaj ia torpo kreskas en lia kapo, kaj mia patro tion diris, ke nur unu miraklo savus lin. Do, bonvolu min diri, kiom kostas miraklo?

– Mia knabino, ni ne vendas miraklojn. Bedaŭrinde mi ne kapablas helpi al vi. – replikis la apotekisto, kun ete milda tombro.

– Atentu, mi havas da mono, mi kapablas elprezi. Se ĝi ne estus sutiĉa, mi kompletigas. Nur vi diru al mi, kiom ĝi kostas.

La frato de farmaciisto, kun kio li ĝis tio li paroladis, estis belvestita viro. Li kliniĝis al la knabino kaj li demandis:

– Diru al mi, por kian miraklon bezonas al via juna frateto?

– Mi tion ne scias – respondis Tess kun larmaj okuloj – mi nur tion scias, kel i estas tre malsana kaj mia patrineto tion mi diris, ke li bezonus ian operacion. Sed patreto ne kapabla pagi, tial mi dezirus fordoni miajn monojn.

– Kiom da monojn vi havas? – demandas la ĉikaga viro.

– Unu dolaron kaj dekunu centon – respondis Tess apendaŭ aŭdeble. – Tio estas tuto, kiojn mi havas, sed mi estas kapabla, se devas.

– Ba, kia mirinda hazardo estas! – ridetas la viro. – Tio estas ĝuste la ekzakta sumo, tio estas la prezo de la miraklo de juna knabeto.

Li metas la monojn en unu manon, kun alio tenis kun la mano la knabineton:

– Ŝi konduku min hejmen al vi, mi volus vidi la ŝian junan frateton kaj renkontiĝi kun ŝiaj gepatroj. Ni vidu, eble mi havas kun mi la tian miraklon, tion vi volas.

La eleganta viro estis kurirgo D-ro Carlton Armstrong, kiu specialis al nervokirurgio. Li senkoste finfaris la operacion, kaj ne pasis multaj tempoj, kiam Andrew estis hejmen, en integreco, kun bona sano.

Patrineto kaj patreto feliĉe parolis pri tio la okazaĵo-ĉeno, kio ĝis tio kondukis.

– Ĉi tio operacio estis vera miraklo, – flustris patrineto – ĉu kiom ĝi estus kostita?

Tess ridetis. Ŝi ekzakte sciis, kiom kostis la miraklo: da unu dolaro kaj dekunu centoj, nu kaj en la malrompeblan kredon de infano.

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele;

Tio ĉi estas unu laŭkutima „vera historio” el ie la interneto, iam el 2000. Almenaŭ oni tion ĉi diras.

Sed kia ajn ĉerma ĝi estas, mi havas iom zorgon kun la historio, kaj tio ne tio estas, ke – lege la en sia buŝon maĉitan historion – mi tion sentas, ke io vidas min veren stulton.

Mi scias, tio ĉi estas la tia populara, anonima, senorigina historio, kio ĝuste sufiĉan kredeblan detalon havas al tio, ke ĝi inter popoloj laŭ „vera historio” cirkulu.

La informeroj kun la galanta D-ro Carlton Armstrong (kiu estis bonsanĉe ĝuste tiu la speciisto sur kiun estis bezona de la malgranda Tess) estas sufiĉe nedefineblaj. La lin serĉantoj ĝis tia tempo nur unu Carlton Armstrong-on trovis, tiun la meteologo, kiun akuzis kun la eksplodeco de la Uninersitato de Wisconsin kaj kiu estis basgitaro ludisto.

Ni kvietiĝu, la historio estas vera aŭ ne, sed sur tion ni devus enpensiĝi, ĉu ke la siaj gepatroj la junan Tess-on sur kion religion edukus? Kiam ŝi tion dias, ke al sian fraton devas unu miraklo, ne tio estas ŝia unua ago, ke ŝi foriras preĝi en la kirkon, sed en apotekon, ke ŝi kostu miraklon. Do la ŝia unua penso estis la mono kaj ke pri monoj ĉion povas akiri. Alimaniere al kia konfesio apartenas tio ĉi familio? Ĉu oni estus al „farmakologianoj”?

Fakte, la apotero estas tia io, en tion la homoj iras medicinaĵon aĉeti, sed la gepatroj de malgranda Tess tion tamen ne ekdiris al ŝi, ke al la malgranda Andrew bezonus medikamento. Tess nur pri la malriĉeo, pri la kurirgio, kaj pri la miraklo aŭdism sed nenion pri la kuracilo.

Tio estas la vera miraklo, ke ĉi tian travideblan, pian kompatinta bovecon lege de popolo ne malaperas la sia resta kredo. Ĉi tio estas fakte miraklo. Sed tian miraklon mi ne volus, ĉefe ne aĉeti.

Vane! Estas diraĵo: la kredo en Dio, la Eklesio kaj la mirakloj estos eterne, kontaŭ la siaj difektoj kaj siaj kulpoj de stultetaj kredantoj. Feliĉe! 

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

Ĉu pri la Malaĥiaj Profetaĵoj?

     Poste morto de papo II-a Johano Paolo, respektive kun enoficigo de nova papo, ree venis en fruntoejon de la interesiĝo sia papokatalogo de Malaĥio. La aktualecon de aĵo tio donas, ke laŭ katalogo onidire ankoraŭ sekvos unu papo post XVI-a Benedikto kaj ĉi tie estas la mondfino.

     La listigo unuflanke kaŭzas teologian konfuzon, rigarde ke nek Jesuo ne konis ekdiri la precizan tempopunkton de mondfino (kp. Mar;13,32) [*] no tiam unu homo – estu tiu ie unu enkanoniga sankto, en sia persono de Malaĥio – kie scius, aliaflanke nek el morala vidpunkto ne estas prefera, se la principe iam okaziĝa tempon de finverdikto kun dekjaroj ĝi elŝovas.

     Tion do ĉie ni devas vidi kun interrilato de demando, tio cetere estas (László Rapcsányi [Rapĉanji]: La Malaĥiaj profetaĵoj en Vigilia, 1997/8):

Sur reentimbingo de Emeriko Nagy

     Ne nur al nomo de Sankta Malaĥio konektiĝas papo-orakolo, sed ankaŭ al aliaj, unuavice la tiel nomatan falsa-joaĥimitajn papo-katalogojn devas tuŝi, nenio ne estas aŭtentikigebla, nome nek 'Joaĥim de Fiore' ne skribis papokatalogon, nek Malaĥio. La antaŭhistoro de falsa-papoorakoloj, ĝia antaŭbildo estas la tiel nomata Leo-orakolo, katalogo de VI-a Prudenta Leo imperiestro, en tio skribis pri sorto de la cezareco, kaj pri la estontaj monarĥoj. La pravo ankaŭ ĉi tie estas tio, kiel en la antaŭa okazo, ke nome nek imperiestro Leo ne skribis nenian profetaĵon, tion laboron la „dankema” postepoki finfaris anstataŭ li. Precipe interesa estas, ke laŭ sablono de Leo-orakolo formiĝis „la eskatologia legendo de la Lasta kaj Revenonta cezaro”, samkiel en sia okazo laŭ listo de Malaĥio – ni aldonus. 

     Ke kial devis papokatalogoj? La respondo estas malkomplika: el politikaj kaŭzoj; la 16-aj centonaj kredonovigistoj klopodis forĝi kapitalon el tioj ĉi kontraŭ la papeco (fino de papeco, fino de mondo, Kontraŭkristo, papo-kontraŭkristo). Do la katalogoj el XVI-a centono originas.

     La Malaĥio-katalogo konsistas el du partoj: en la unua parto simple oni listigis la papoj kun nomo, de aĝo de Malaĥio (XII-a centono) ĝis XVI-a centono (Kia profetaĵo!), en la dua parto estas la efektiva orakolo. Ĉi tie jam ne rolas nomoj, nur la epitetoj, kiojn poste kun kuraĝo oni aplikus al elvenontaj papoj. Simileco de la eventualaj trafoj esta faraĵo de la hazardo, ĝuste kiel en la astrologio…

     La eklesio ĉiam atributis malmoderan ludon la Malaĥia opiniitajn profetaĵojn. La papoj sur mem ne aplikis, sed kelkfoje ili percepti, se la siaj medio aŭ komuna opinio kun ĝuste aktuala moto esprimis sian honorsaluton. – notis fine Rapĉanji-o.

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon

      Laŭ mi Rapĉanji eraras kaj paralogisme pensadas, sed tamen mi citis. 

     Mia unua problemo: ĉu se Malaĥio vivis kaj laboris ne en la XII-a centono, kial miksi Rapĉanji ĉi tien la reformacion? Ne estas ĝusta, se – kiel al Maŭriĉjo en la budapeŝta ŝerco ĉiam pri ĉio ĉiam samo lin enmemoriĝas – Rapĉanji aplikas la metodon de anakronismo. Unu demando estas la lia opinia pri la reformacio, sed alia demando la historia interrilató, kaj tie ĉ la demando de aŭtentikeco. Ne estas intera solvo. 

     Mia dua problemo: „nome nek 'Joaĥim de Fiore' ne skribis papokatalogon, nek Malaĥio”. Ĉu kun kia bazo diris tion? Kio estas tio ĉi dogmatika penseco? Kiel li eksciis tion? 

     Mia tria problemo: la profetaĵojn ne scii devas, en profetaĵon devas kredi (aŭ nek). 

     Mia kvara problemo: en la Biblio estas multa profetaĵo. Nur tio ĉar ni ne komprenas tiojn, tiojn ne estas mensogoj.

     Dua letero de apostolo Sankta Petro tion ĉi diras:

„Sed la tago de la Sinjoro venos, kvazaŭ ŝtelisto; en tiu tago la ĉielo forpasos kun muĝa bruego, kaj la elementoj brulante solviĝos, kaj la tero kaj la faritaĵoj en ĝi forbrulos.” (2Pe;3,10)

     Sankta Paolo kvankam tion skribis en la pri korintaj skribinta unua letero:

„Sekvu amon; tamen deziregu spiritajn donacojn, sed prefere, ke vi profetadu.

Ĉar tiu, kiu per lingvo parolas, ne al homoj parolas, sed al Dio; ĉar neniu komprenas, sed en la spirito li parolas misterojn.

Sed la profetanto parolas al homoj edifon kaj konsilon kaj konsolon.

Tiu, kiu per lingvo parolas, edifas sin mem; sed la profetanto edifas la eklezion.

Mi volas, ke vi ĉiuj parolu per lingvoj, sed prefere, ke vi profetadu; kaj pli granda estas la profetanto, ol la per lingvoj parolanta, krom se li ankaŭ interpretas, por ke la eklezio ricevu edifon.” (1Kor;14:1-5)

     Profeto Zakario kvankam tion skribis en sia libro:

„Ne estu kiel viaj patroj, al kiuj vokadis la antaŭaj profetoj, dirante: Tiele diras la Eternulo Cebaot: Deturnu vin de viaj malbonaj vojoj kaj de viaj malbonaj agoj – sed ili ne aŭskultis kaj ne atentis Min, diras la Eternulo.” (Zec;1,4) 

Pulitzer vitoverko-premio
(vivoverko-premio) de sia geprincipulo
(2008) Li meritis…

     Mia fina problemo: Ni konas kreaĵon de Ladislao Rapĉanji. Li estis la religia diranta-homo de la hungara komunista aĝo, kiu sole havis povecon skribi, publikigi librojn pri eklesiaj temoj, sed pri tio ankoraŭ li ne estos senerarulo kaj aŭtento. Kiu estas Ladislao Rapĉanji? Kaj kie estus, ke tio ĉi ulo hodiaŭ skribadus en la 'Vigilio'-n, en Hungara Katolika Eklesio proksimen gazeton? Ĉu vere ne estis sistemo-ŝanĝo? Ne, ne estis. Vidinde ne!

     Sed tamen lege Rapĉanji-on unu psalmo enmemoriĝis al mi:

„Leviĝu, ho Dio, defendu Vian aferon; Rememoru la malhonoron, kiun malsaĝulo faras al Vi ĉiutage.

Ne forgesu la krion de Viaj malamikoj; La bruo de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ Vi, konstante kreskas.” (Psa;74,22-23)

[*] Mar;13,32 – „Sed pri tiu tago kaj la horo scias neniu, eĉ ne la anĝeloj en la ĉielo, nek la Filo, sed nur la Patro.”

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis kaj skribis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

Ĉu la fino de mondo en manko de interesiĝo postrestos?

Oni plaĉas aŭ nek, koncernas inter temojn de plej eluzitaj filmoj, kiam „dismaŝiĝas ŝtofo de la tempo”, aŭ pli modernade formulade: kiam la tempomaŝo cedas survidadon al aliajn dimenziojn de tempo. Ĉu vi memoras? Kiam la kareteoĉampiona ĉefheroo ekiras la sian pasinton, ke en la sia futuro morteblan sia edzino en la estanteco naskeblu la sian infanton. Bla-bla-bla! Aŭ, ĉu mortigus io la tempovojaĝanto en la pasinto la sian avon – aŭ ni diru pli bonan: patron de Ĝugaŝvili aŭ Uljanov kun transdozado de vodko? Ĉu eventuale kun transporciado de absintaĵo? En la fino de 1860-a jaroj. Sed mi havus iaj ideoj. (Jes ja, ĉu nekonkreteblan ideon kiu ne havus?) Se mi havas humoron – kaj de kio estus? – kun jen tioj mi amuzas mian familion. La sekura nekompreneblo ĉiam antaŭe orakolus.

Superflue estas nei – nuntempe la mondo havas jese katastrofon-etoson. Ni grande prepariĝadas sur ian mondfinon. Sed ĉi tio nek estas prave, ĉar eble ĉi tio la apokalipso-proksima sento probable jam direktiĝis dum centjaroj. Ĉu centjaroj? Eventuale dum miljaroj! Ĉiam havas grandan merkaton la profecio-literatoro. Estas praŭla ĝenro. Nur ni pensu sur Edgaro Cayce-n, sed ajne sur Nostradamo. Ĉu estas iu, kiu ne konus tiojn ĉi nomojn? Laŭ mi ne havas. Kiu ne scius – kompreneble „flanken” – tion ĉi homojn? Tiuj krom siaj memeroroj fariĝis al elemento de reklamo.

Aliparte tio jam propre ne estas certa, ke eventuale multoj konus antaŭdiroj de Sankta Malaĥio (1094-1148), kiu – laŭdire – por trankviligo de papo II-a Inocento (1130-1143) resumis siajn unuajn frazajn profetaĵojn pri 112 papoj de la venendaj aĝoj.

Ree sole mi estas devigita tia ĉi formuladi: „laŭdire” poste ĝia ekskribo tio nome perdiĝis, ke poste 500 jaroj ekaperu denove en „Lignum Vitæ” titola lia libro de Arnoldo Wyon. Je tiam kutimita eksibli la tiel nomata Societo de Skeptikaj, kiuj ĉie konjektas transcendan, konserveman, superstiĉan suĉvermo-konspiron, aŭ similan – tio estas, laŭ ilia „saĝa menso” neklarigebla – eventon aŭde tuj krias trompon! Faru, agu nur trankvile! Se ili ne konas la apologon pri la eterne lupon krianta knabo.

Ĉu estus, ke abato Arnoldo falsus la profetaĵojn? Estus. Sed kiun interesas? Ja, tiookaze abato Arnoldo estis la tiu „Malaĥio”, kiu antaŭen vidis la sekvendajn papojn de preskaŭ kvin jarcento – kaj tiam ĉi jam ĉu ne egale, ke kiun ni estamas aŭtore de profetaĵo, aŭ Malaĥion, aŭ Arnoldon? Ĉar spektakle „envenis” tioj la iej vortej papaj devizoj, motoj. Ĉiu papoj ricevis tiajn karakterizajn frazojn, laŭ kioj kun konsterniĝa trankvilo tiuj estus identantaj. Ĉiu. Prave, ke merite al profetaĵo: nur poste, post ĝia deĉifreco de bilda parolo.

Kompreneble, ni dirus: kiun interesas XVI-a centa libro, se ne la postajn semajnajn loteriajn numerojn ĝi ekorakolas? Ni dirus, se ankaŭ ni – simile iuj niaj sampatrujanoj – ni estus tiaj bagatelemaj artefaritaj skeptikoj.

Nun, ke ĉiu la finon de Eŭropo vizias, kaj ni vidus unuajn signojn de invadecon de maljuna kontinento – vane klasikaĵoj de Hollywood-o fabulas aŭ „la” Doktoro pri „Nova Roma Imperio eventuale pri la 4-a aŭ 5-a Romo – ni konjektas tre antaŭe la alproksimiĝon de granda malhelo. Estas ni, el la multopo – la pli normaloj, la pli malmultoj.

Ni sentas en nia internaĵo. Ol kiam ni antaŭsentas, ke ia grandioza fulmotondro alproksimiĝas.

Ĉu ke ĝi estos aŭ pluvo, ŝaŭro aŭ hajlo, eventuale ĉion forbalaa tajfuno, kun tertremo kaj kun cunamo – kiu scias? – sed tion tamen multe ni sentas: „Ruĝas ĉielsubo! Venos uragano!” [1]

Ĉar ĉi tio same estas profetaĵo – kvankam ĝi baziĝas sur observeco de naturo. Sed ĉi tio estas antaŭdiraĵo – ni estu sobroj !

Kion la antikvaj oldoj tre bone konis, kaj tie same antaŭdiris niaj avoj kun ĉiaj strangaj poemetoj: „Aleksandro, Jozefo, Benedikto, en la sako kunportas la varmon”, aŭ: „Se ekfluetas Vincento, la kelo plene estos” Ĉu kaj kiu ne povus daŭrigi la ekzemplojn ankoraŭ ĝis horoj?

Sed, ni videblu, denove mi foraventuradas; nu ni reiru al episkopon Malaĥion!

En la paseaj jardekoj multoj esploris lian la pria antaŭlasta papo moton: kio jen tiel sonas: Gloria Olivæ. Tio estas: „Gloro de Olivarbo” aŭ „Olivfrondo”. Laŭ la analizistoj – tia ĉi ekzemple Erika Cheetham – tio frazo „unusence” aludas benediktanan monaĥon, kaj ne vere embarasi sin tio nek, ke la olivfrondo, la olivarbo ne estas tie unusense benediktana simbolo aŭ blazono, ol ŝi povus vidigi. En tion penson aliflanke tie ŝi akomidiĝis al si, ke ankoraŭ tion konceptecon permesis sin en 1985 skribinta sia libro, ke la „Gloro de Olivarbo” estos Basil Hume, kardinalo de Westminster-o, kiu estis benediktano (kaj kompreneble estis anglo, ol E.Ch.). Kia bone sonis tio ĉi profetaĵo…! Malutilo estas, ke ŝi mispafis – estis nur el tio „inter la ĝiaj kornoj, la mamon” tipa cerbado – ĉar la kardinalo mortis en 1999, dum papo II-a Johano Paolo nur en 2005. Sed tio estas vere „demaĝo”, ke tio ŝi ne enmemoriĝis en interrilato kun tio ĉi demando, tion evangelisto Marko notis:

„Sed pri tiu tago kaj la horo scias neniu, eĉ ne la anĝeloj en la ĉielo, nek la Filo, sed nur la Patro.” [2]

Jes ja ankaŭ vero estas, ke la penso tie ĉi daŭrigias:

„vi do viglu; ĉar vi ne scias, kiam venos la domomastro, ĉu vespere, ĉu noktomeze, ĉu ĉe la kokokrio, ĉu frumatene;” [3]

Tio estas, fine si la evangelisto same almetas sin konsideradi: Jes, ĉar ni homoj estas tiaj! Ĉi tio estas „tia” homa: ni ne bone kostumas la malcertecon, kaj tial ĉi estus ĉe ni nove kaj nove en la centro de publikatento adunde falsaj profetoj de nia aĝo, la brua-skuoj; kaj ni ne scias pri la memretiraj, silentaj, memkaŝaj malmultaj veroj. Por feliĉo! Ĉar estas, tiuj senbaze distribuias pri sin, ke oni estas beni kun la subvencion de profetigo, kaj estas kiun la Sankta Spirito vere vizitis, kaj la Bona Dio sian Benajn Manojn vere konservas sur ili.

Ni lasu flanke do la demandon: efektive ĉu XVI-a Benedikto estis laŭ Malaĥio tiemigita „Gloro de Olivarbo”? Kaj en tion nek enmiksu nin: kio estas (aŭ kiu estas?) la gloro de la olivarbo – ja, tio ĉi estas „helpa demando”. (Tie kutimas al ŝvita, antaŭ malsukceso staranta ekzaminiĝulo.) Sed ni tamen suprenmetu tion ĉi demandon – laŭte kaj bonforme – ke kiu eventuele ne konus sur ĝin la respondon, ankaŭ li enpensiĝus sur ĝi, kaj eble vizitias lin la Spirito de Provo.

Ni metu nun plie nian atenton poste sur la pli frue cititan olivfrondan profetaĵon, sur finajn frazojn de Malaĥio:

„Dum tempo de fina persekutado de la Sankta Roma Eklesio Petro Roma tronos, kiu inter grandaj sufero nutros la fidelulojn. Poste la Urbon de la Sep Monteto oni detruas kaj la Terurita Juĝisto juĝos la sian popolon. Fino.” [4]

Ĉu li juĝos la sian popolon? Ĉu du sur Lasta Juĝo? Kial? Ĉu eventulae tion ni pensis la Lasta Juĝo preterus esti, kaj ĉio kio ĉirkaŭas nin estos eterne orientiĝi?

Ni ribelus kontraŭe, ni estus „skeptikuloj”, sed tio ne varias sur la senindulga provo: Unu intere estas mia ultimo. (Una vestrum, ultima mea.)

„Ne estu kiel viaj patroj, al kiuj vokadis la antaŭaj profetoj, dirante: »Tiele diras la Eternulo Cebaot: Deturnu vin de viaj malbonaj vojoj kaj de viaj malbonaj agoj« – sed ili ne aŭskultis kaj ne atentis Min, diras la Eternulo.” [5] Ĉu ĝuste oni ne havas tempon konvertiĝi kaj ni fariĝu sin sankton?

Kiam, se ne nun, kiu, se ne mi, kiel, se ne, tiel, se ne tie, kie estas skribe?

Vi tenu do pekpardonon, kaj konvertiĝu sin sur pardonon de siaj kulpoj… Jam, se al Santa Skribo ni ne kredus, sed ni kredus – ĉar ni volas kredi – al Sankta Malaĥio aŭ al alia apokaliptonaŭto. Ĉiookaze la tion ĉi demandon – eble – ĉieokaze merita estas poste pluen aŭtopsii. Ĉu ne? Jam, se ni havas Tempon…

Sed – tio estis orakoleblanta – ree mi babilaĉis disponeblan programtempon…

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

[1] Aleksandro Petőfi: Johano la Bvava, tradukis: Kalomano Kalocsay

[2] „In psecutione extrema S(ancta) R(omana) E(clesia) sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus: quibus transactis civitas septicollis diruetur, & Iudex tremedus iudicabit populum suum. Finis.”

[3] Mar;13,33

[4] Mar;13,35

[5] Zec;1,4

La Jeriĥo-manovro

     Ĉi tie estas la printempo. Nico elsternas la siajn plej belajn florbedojn. Siaj brilaj avenuoj surmetas farbitajn vestaĵojn, pri tio oni kaptu la rigardon de la homoj. Nun sekve manujoj de ĉia turistoj!

     Florenco ĝuste organizis unuan de multajn sian karitatajn agadojn, tiam intere sia rapidegeco ŝi samtempe rigidiĝis. Unuan fenetron de hotelo tute plenegis unu kolosa, okuloj altiraj afiŝo, en tion kun grandaj literoj tion ĉi skribis: „Festivalo de Divenistoj”. Ŝia koro alarme pulsis. Ŝi ĝisfunde okulmezuris la afiŝon. Ĝi estas tre saĝa projekto: la vortoj kaptas la pasanton, admiron kaj scivolon inspiras en oni. La afiŝo radias nepreneblecon, la anonco estas nerezistebla. Ĝi estas profesia laboro! Dum unu semajnfino ĉiu estos en bildo laŭ pensoj de sia futuro kaj siaj amikoj, malamikoj, falsamikoj… Kaj kompreneble neniu hejmeniros tiel , he ne vekiĝus en si espero laŭ sia financo, laŭ sia emocia kaj seksa vivo.

     Kiuj partorrenas sur festivalon? Estas nura elita, mistera azia sonanta nomo. Kun siaj eksterordinaraj kapablecaj ili por ĉiu disponeblas. Ili promesas tiajn miraklojn, spirokaptaj revelacioj, tiojn ankoraŭ ne vidis Francio! Okuloj de Florenco de semajno al semajno al longaj horoj de sakramentoadorado kutimis al kontempleco de Jesuo, de lumo de mondo. La vidaĵo de la afiŝo penetris sian plenan koron. Krio rompis el ŝi:

     – Ne! Mia Sinjoro, ne! Li ne permesos, ke liaj infanoj kun ia toksu sin!

     Al Florenco jam antaŭe okulfrapis, ke en tia cetere luksa hotelo fojfoje deponis strangajn afiŝojn, sed tute ĝis tio tago ŝi okupiĝis pri tio, ja ŝi sciis, ke Nico staras sufiĉe malproksime al tio, ke inter siaj loĝantoj estu nuraj instruato de Kristo. Sed tio Festivalo jam estis fakte troaĵo – iel devas malhelpigu atakon de la kontraŭlo!

     Kun granda fido ŝi komencas preĝi. Ŝi tre bone sciis, ke en la koro de Dio estas kontraŭ ĉia unuopa plano de mallomeco unu triumfa projekto, kaja al malkovro de tio sufiĉe estas genufleksi antaŭ Li – poste brave restari sur la piedojn, se Li vokas sur la konkretigon!

     En la Biblio ŝi trovis la ŝlosilon al pordo de la mizerikordo. Jeriĥo! [1] Nu, jes ja! Kiel estus, ke bastiono de Jeriĥo ruiniĝis antaŭ malgranda, malforte armita tamento de izraelidoj?

     En la koro de Florenco naskiĝis la plano, kaj ŝi tuj akkaptis telefonon:

     – Ĉu vi aliĝas al ni? – ŝi demandas duan homon de sia preĝogrupo. – Nu, ĉu vi memoras, kiel ruiniĝis urbo de Jeriĥo, kiel malaperis siaj muroj? Same ni devas fari! Ni ĉirkaŭiras la domaron, kie situas la H. hotelo, intere tamen ni preĝas kaj gloregas la Sinjoron. Ni preĝus ankaŭ rozarion. Nur unu horon devas vi dediĉi, poste ŝanĝigos sin reciproke, kaj ĉion tra sep tagoj.

     Inter la anoj de la preĝotripo dek bonvolaj homoj aliĝis. Ĉu dek? Estas pervekta, ĝuste tiom ĉi estas la „minian”, la numero de la pravuloj, tion Abrahamo diris al Dio, tiam por Sodomo li pledis. [2] En Israelo ĝis hodiaŭaj tagoj ĝis tio oni daŭrigas sinagogon, dum ĝi havas dek preĝan judojn.

Niaj dek batalistoj do aperis en riŝa kvartalo de Nico. Tra sep tagoj ĉirkaŭiris, kun rozario en siaj manoj, kun Psalmaro en siaj poŝoj, sed pleje kun granda persiseco en siaj koroj.

     Poste kelkaj tagoj eksonis la telefono de Florenco:

     – Ĉu vi vidis, kio okazis en la H. hotelo?

     – Ne, kial?

     – Oni deprenis la afiŝon.

     – Ĉu kaj la festivalo?

     – Ĝi postrestas.

     – Kio? Ĉu postrestas?

     – Jes, ĝi postrestas, fino estas, tiom ĉi, estis, ne estas.

     Ĉi tio estis antaŭe dek jaroj. En la H. hotelo ekde tio oni ne ordigis malutilajn aranĝaĵojn. La aero de la ĉirkaŭaĵo aliigis. Ni pensus: al angelojn de Jeriĥo certe plaĉis klimato de Nico, kaj ili tiel decidis, ili ĉi tien transloĝiĝas.

Ĉi tio ankoraŭ ne estas ĉio!

     Kiom ajn iu petas konsilon de Florencon en tiaj situo, tie okulvideble la Fio ŝakludas kun infanoj de Dio, kaj ĝuste gajnas, ŝi tion respondas:

     – „Jeriĥu” ion! Vi vidis, ke ĝi funkcias! [3]

     Florenco rakontis la postan historion. En la urbeto de Provanso la kristianaj familioj vere komencas zorgi, tiam proklamis koncerton de io el plej duba fama ’hard rock’ bando. Ilia maltrankvilo ne estis senbaza en tia ĉi tempo, tiam embuskas danĝero de drogoj kaj diversaj teruraj aĵoj ĉie… La tiaj koncertoj tamen allogas milopon de junuloj.

     – Ni jeriĥu ion! – proponis ia familio. – Ni scias, kie ili prepariĝadas starigi la sian tendostangon. Ni ĉirkaŭis tion onon, kaj unu al alian alterne tra sep tagoj ni preĝas.

     Tiel same okazis. Sur tio tago, en la sunbrila julia sunbrilo alvenis la tre ŝarĝitaj kamionoj. Ĉe la suda pordo de la urbo frapoj de martelo sonoris, kaj kun surpriziga rapido posteniĝis la scenejo. El granegaj valizoj aperis muzikiloj, la amplifikataron en la tuta urbo aŭdebla maniero oni setis. Ĉirkaŭ la teknikistoj manifestiĝis malgradaj grupoj de junuloj, kaj ili bombardis ilin kun milopoj de demandoj. La vespero promesas esti tre varma, ni tre bone amuziĝos. Sed tie estis grupo de preĝintoj, kaj ili kun silento observis la okaraĵojn.

     – Nia Sinjoro, ni dankas ankaŭ antaŭe tion, tion Li faros por siaj infantoj! Ni fidas en Vi!

     – Ĉio elemento, drato de la sontekniko trafis en sia loko. Le tempo ne estus pli agrabla. Estas klara ĉielo, granda varmo, tio kun io grado poste pli malsupren iros, se envenos la vespero. Ĝi estas ideala al koncerteco. Ĉirkaŭ la scenejo detalistoj komencas starigi siajn budojn, kaj antaŭenrikolti siajn trezorojn. Hudiaŭa vespere ni tre riĉigos nin, ili pensis.

     La drogovendistoj jam estis sur beĉo, la aventurserĉantoj kvankam planojn komencis teksi… La ian angulon de granda parko aŭtobusoj kaj kuriozaj veturiloj superŝutis.

     – Nia Sinjoro, Via kompatemo estas senfina! Vi vidas tiun multajn junulojn, la Viajn infanojn! Ni dankas ĉion, tion Via patra koro elplanis, ke tio defendu ilin!

     La sono brilas hele kaj bele, kiam la ia soldato de Jeriĥo-manovro flanke puŝpikis sian kompanon:

     – Ĉu vi vidis la nubon?

     – Ĉu nubon? Kie vi vidas nubon?

     – Rigardu, tie!

     – Fakte! Estas ĝi bizara… Ĉie aliloke estas splenda blua la ĉielo.

      – Atendu ete kun Jesuo… Vi ekvidos tuj, tion devas ekvidi al vi!

     La situo el certa vidpunkto memorigis pri historio de profeto Elijao, kiam la ĉielo ĝis tri jaroj fermiĝis super Israelo, kaj en la lando elrompis sekeco. La nubeto kun okuloj videble komencas kreski, kaj dum kelkaj minutoj variis al grandega negra kumulusego. La teknikistoj kaj la „artistoj” paliĝis, kaj malesperiĝis. Tio ne estas sen bazo, nome ĝis ili du palpebrumis, grandega ŝtormo erupciis, kaj la pluvo komencas torenti. Efektiva inundo, je tio neniu ne kalkulis, sed ne venis fino baldaŭe.

     – Kolosa paniko elrompiĝis en la scenejo. Neebleco esti ĉion remeti ĉi tia rapide, la muzik-instrumentojn kaj la amplifilojn forlavas. Tute estas katastrofo!

     La membroj de preĝogrupa ankoraŭ poste jaroj kun granda ĝojo rememoris sur pluvforlavan koncerton. La afero tiodirekte kuraĝigi ilin, ke ne kapitulacu la luktadon, la kontraŭlo nome ne dormas, precipe se estas parolo pri tento de junuloj. Dio en tio vespero intervenis, milopon de junuloj seve, tamen la orkestro neniam ne montriĝis en la ĉirkaŭaĵo.

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

El hungara lingvo tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

[1]      Jos;6,l-21

(Kaj Jeriĥo estis fermita kaj ŝlosita kontraŭ la Izraelidoj; neniu eliris, kaj neniu eniris.) Kaj la Eternulo diris al Josuo: „Vidu, Mi transdonis en vian manon Jeriĥon kaj ĝian reĝon kaj ĝiajn fortajn militistojn. Ĉirkaŭiru la urbon ĉiuj militistoj, ĉirkaŭiru la urbon unu fojon; tiel faru dum ses tagoj. Kaj sep pastroj portu sep trumpetojn jubileajn antaŭ la kesto; kaj en la sepa tago ĉirkaŭiru la urbon sep fojojn, kaj la pastroj sonigu per la trumpetoj. Kaj kiam oni ektrumpetos per la jubilea korno kaj vi ekaŭdos la sonadon de la trumpeto, tiam la tuta popolo ekkriu per laŭta voĉo; kaj la muro de la urbo falos malsupren, kaj la popolo eniru, ĉiu rekte antaŭen.” Kaj Josuo, filo de Nun, alvokis la pastrojn, kaj diris al ili: „Portu la keston de interligo, kaj sep pastroj portu sep jubileajn trumpetojn antaŭ la kesto de la Eternulo”. Kaj li diris al la popolo: „Iru, kaj ĉirkaŭiru la urbon, kaj la armitoj preteriru antaŭ la kesto de la Eternulo”. Kaj post kiam Josuo tion diris al la popolo, sep pastroj, portantaj sep jubileajn trumpetojn antaŭ la Eternulo, ekiris kaj ektrumpetis per la trumpetoj; kaj la kesto de interligo de la Eternulo iris post ili. Kaj la armitoj iris antaŭ la pastroj, kiuj trumpetis per la trumpetoj, kaj la resto de la popolo iris post la kesto; oni iris kaj trumpetis per trumpetoj. Kaj al la popolo Josuo ordonis, dirante: „Ne kriu, kaj ne aŭdigu vian voĉon, kaj neniu vorto eliru el via buŝo, ĝis la tago, kiam mi diros al vi, ke vi kriu; tiam vi krios”. Kaj la kesto de la Eternulo ekiris ĉirkaŭ la urbo, ĉirkaŭiris ĝin unu fojon; kaj ili venis en la tendaron kaj tranoktis en la tendaro. Kaj Josuo leviĝis frue matene, kaj la pastroj ekportis la keston de la Eternulo. Kaj la sep pastroj, kiuj portis sep jubileajn trumpetojn antaŭ la kesto de la Eternulo, iris kaj senĉese trumpetis per la trumpetoj; kaj la armitoj iris antaŭ ili, kaj la resto de la popolo iris post la kesto de la Eternulo, kaj oni senĉese trumpetis per trumpetoj. Kaj ili ĉirkaŭiris la urbon en la dua tago unu fojon, kaj revenis en la tendaron. Tiel oni faris dum ses tagoj. En la sepa tago ili leviĝis frue, kiam montriĝis la matena ĉielruĝo, kaj ili ĉirkaŭiris la urbon en la sama maniero sep fojojn; en tiu sola tago ili ĉirkaŭiris la urbon sep fojojn. Kaj ĉe la sepa fojo, kiam la pastroj trumpetis per la trumpetoj, Josuo diris al la popolo: „Ekkriu, ĉar la Eternulo transdonis al vi la urbon. Kaj la urbo estu sub anatemo de la Eternulo, ĝi kaj ĉio, kio estas en ĝi; nur la malĉastistino Raĥab restu viva, ŝi kaj ĉiu, kiu estas kun ŝi en la domo; ĉar ŝi kaŝis la senditojn, kiujn ni sendis. Sed vi gardu vin kontraŭ la anatemitaĵo, por ke vi ne anatemiĝu, se vi prenos ion el la anatemitaĵo, kaj por ke vi ne faligu anatemon sur la tendaron de Izrael kaj ne malfeliĉigu ĝin. Kaj la tuta arĝento kaj oro, kaj ĉiuj vazoj kupraj kaj feraj, estu sanktigitaj al la Eternulo; en la trezorejon de la Eternulo ili venos”. Kaj la popolo ekkriis, kaj oni ektrumpetis per trumpetoj. Kaj kiam la popolo ekaŭdis la sonadon de la trumpeto, la popolo ekkriis per laŭta voĉo; kaj la muro falis malsupren, kaj la popolo eniris en la urbon, ĉiu rekte antaŭen, kaj ili prenis la urbon. Kaj ili ekstermis per glavo ĉion, kio estis en la urbo, la virojn kaj virinojn, junulojn kaj maljunulojn, bovojn kaj ŝafojn kaj azenojn.

[2]      Gen;18,32

Kaj li diris: „Ne koleru, mia Sinjoro, ke mi parolos ankoraŭ nur unu fojon: eble troviĝos tie dek?” Kaj Li diris: „Mi ne pereigos pro la dek.”

[3]      En Brazilio funkciis la servo de la Alianco kaj Mizerokordo komuno, por liberigado de infanoj intere manoj de bandoj. Ili ofte aplikas Jeriĥo-manovron, same ne kun ajna sukceso!

Dankon al „Ĉiotagoj – En Mondo Vivanta Karmelo” blogo!

Sireno

El „Demokrata” semajnoĵurnalo – 2011. 30.

Je tri jaroj mortis mia patrino. Se mi iras en la strato, enmemoriĝas foje al ŝiaj frazoj, tiojn siatempe mi enue aŭskultis – tiel probable ĉiuj en la siaj junaj aĝoj, ĉar ĉu ne la homo en la sia juna aĝo ĉiotempe ĉion scias pli bone.

Tio estis ŝia ĉevaleto, ke la hodiaŭaj generacioj ne estas vivkapablaj. Mi nenie forgesos, tiam mi vizitis en la Gimnazion 'Dózsa', mi aŭskultas kun eksploda entuziasmo sian „Vi murdu min, mi ne volas vivi” komence kanzoneton de 'Aŭroro Krozŝipo' bando, en tio pro subteno de la arta direndo malgranda aera-protekta sireno kriĉis laŭ komplegiteco de muzikema fono. Mia bona patrino aŭskultis tion, ŝi toleris la artan travivaĵon, poste ĉi tiom diris: „Ĉu scias mia knabeto, tiuj kantas pri milito, kiuj ne partoprenis en tion.”

En ĉi tion direkton mi ventumis – ĉu tion alion farus la homo, se la gepatro havas veron? – poste mi tordis la ŝaltilon ree sur pli laŭtan.


Mi rigardadas mian generacion, kaj la morto rikoltas. Ne tio, ke kiom mortis inter drogo aŭ staĝo de ceteraj liberecaj juroj, sed ĉi tie estas nenomrebla 30-40-oj, kaj bona estas, se ĉiu tria havas posteulon.

Mia patrino – tiam mi ĝuste paŭzigis ŝian civilizon en kampo de avangarda muziko – ŝi ofte fabelis pri la milito. Ke tiam post bombeco ili supreniris el kelo, en la tablo kuŝadis kadavro de rusa soldato. Ke kiel oni loĝigis en mia domo kvin rusojn, tiuj iris 'zabrali' [*] en la najbarajn stratojn, sed la akiraĵon „kun honesto” ili ofertis en la komuno. Kiel ili provis prilavi la manĝaĵon en la klozeta pelvo, kaj ekkaptis pistolmitralon, poste la akvo ne suprenportis tion. Kiel klarigis la „kulturita” rusa oficiro (posta transportaĵo), en Peŝto estas „nje kultura”. [**] En Moskvo estas kino, teatro, ĉi tie estas „nje kultura”, kaj kiel ili provis komprenigi, ke estus, sed ili diskononis la orbon. Kiel ploregis la du metraj uzbeka militisto en la sojno, en siaj manoj kun sangoplena bajoneto, ke „mama” [***], ĉar li ne vidis je du jaroj la sian patrinon.

Ne, tiam neniu ne volis morti. Oni savis sian viton. Tiel en normala, senprogresa mondo estas komprenebla. Ni kredu al patrinoj, kaj respektu sur ilin. Dum tio estus.

Adamo Pozsonyi

 

 

 

 

 

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

 

Tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

* - El rusa vorto derivita hungara vorto: „zabrálni” – забирать – forpreni, forporti kun si, akiri, havigi al si – en la moderna hungara lingvo havas pejorativan, metaforan sencon. Tio estas: ŝteli, rabi, kun rusaj soldataj violentoj prirabi, kaj ĝoji, se ili vin ne mortigis aŭ perfortis.

** - Rusa malkomplika frazo – не култура. Tio estas: не находится култура – ne estas, ne havas kulturo|n.

*** - Rusa vorto – мама – Tio estas: patrino, mia patrino.

Arkivaj fotografaĵoj: el budapeŝta 1945-a siego

Religiamilito – ĉu en spaco ajn?

Tolkien menciadis ankoraŭ en 1949 (1954) en la 'Sinjoro de la Ringoj': „granda batalo de nia aĝo”. Devas esti laŭ blindulo aŭ redukta vidulo tiu, kiu ne enmemoriĝas al tio frazo, tiam oni aŭdas pri kristiano-persekutadoj, pri detruoj de Budho-statuo, pri monaĥejo-frakasoj, kaj tiam pro dania karikaturo aŭ pro 'Satanaj Versaĵoj' spiregas morton bona- aŭ malbonafiduloj.

Plaĉas aŭ malplaĉas, rekonas aŭ malrekonas la „moderna mondo” (komprenu: kun liberalizmo, kun maldestreco infekta, antaŭ elmorteco starata Eŭropo), la batalon, tion skermis niaj praŭloj – malsolvas – por paco la memoro.(1)

Ĉar praa estas kontesta vero de la Biblio, tio transitivas ĝis hodiaŭa tago sian pensadon kaj vivon de homoj: „La patroj manĝis nematurajn vinberojn, kaj la dentoj de la filoj agaciĝis?” (Eze;18,2) (2)

Multe oni citas titolon de italia filmo same – sed la filmon malmultoj konas – laŭ tio: „Ne estas paco dum la olivarboj”. (3) Kiel estus same? Ja malsalĝa estas tio opinieco, ke „Paco! Paco! Paco ĉiupreze!” Ĉar estas tia prezo, tio malvaloras unusolan pacon. Ni pensu ĉi tie nur pri en la tage „festinta” Molotov-Ribbentrop [komprenu: Stalin-Hitler] paktumo, eventulae pri trinanona- aŭ pariza paco. Ke mi denove Jeĥezkelon citu: „Pro tio, ĝuste pro tio, ke ili erarigas Mian popolon, antaŭdirante pacon, kvankam paco ne estos, kaj kiam la popolo konstruas barilon, ili ŝmiras ĝin per maltaŭga mortero. Diru al tiuj, kiuj ŝmiras per maltaŭga mortero, ke ĝi defalos; estos pluvego, kaj vi, ŝtonoj de grandega hajlo, falos sur ĝin, kaj forta vento ĝin krevigos. Kaj jen la muro falis; ĉu oni ne diros al vi: Kie estas la mortero, per kiu vi ŝmiris?” (Ez;13,10-12) (4)

Ĉar sia moralinstruo de la historio, ke ne ekzistas interrompaj bataloj. La militon unufoje al iu, povus esti, ke nur al prapranepoj, sed devas fine lukti. Ne estas ekscepcio. Se ni devus ni ne povas forgesi tion eventolinion, kion simbolas nomo de Leonkora Rikardo aŭ Jerusalema Reĝlando kaj kavaliraj ordenoj. Oni povus forgesi, sed malmerite. Malmerita estas ĉar sen tio la alia duono memorigos pri tio; ajne por prezo via aŭ vito de via familio.

Ni forgesis (nu do, estas tiuj) de kruchavoj kaj la Jerusalema Reĝlando. Kiel ankaŭ de Nándorfehérvár. Sed tio ĉi fakte estas malkurioza. Malkurioza estas, ĉar la hodiaŭe ĉirkaŭentuziasma, „ekkomprena”, dorlota, al egala ekkrii volanta alia paĝo aliparte malmemoris tion. [Unufoje mia turka konatulo diris, ke tie iam flirtis la sankta verda standardo de islamo, ĉu ĝis unu tago, ĉu ĝis unu horo, tio ejo laŭ sia juro, lega mahometana areo; tion povas esti post 10 jaroj, povas esti nur post 100 jaroj, sed ili reokupos.] Sed ni devas forgesi. Kaj ligi pacon. Kial? Kun kiu kaj kun kio?

La „granda batalo de nia aĝo” jam komenciĝis. Almenaŭ je 639, sed ni dirus, ke je 15-an de Julio 1099, eventuale je 1291.

Pri tio estis al mi kuriozam la Profunda Spaco Naŭ ('Deep Space Nine') titole en 20-a partio de 1-a serio de televida sério („En la manoj de la Profetoj”) forsona dialogo (5), tio nur tion montras, ke skizofrenion de la „pacon” herolda, liberala, okcidenta civilizo la amerika filmoindustio ankaŭ malkovris kaj eksterprojekciis en la malproksiman futuron.

Sisko – Mi ne tion diris, ke ni ne instruu religion en la stacio. Ĉu ni ne lernigus apud studobjektoj de S-ino O'Brian?

Majoro Kira – Tio estas la malfeliĉo, ke ŝi fundamente alian filozofion instruas, kaj…

Keiko O'Brien – Me ne instruas nenian filozofion, nur puran sciencon.

Majoro Kira – Laŭ kelkaj, se la scienson sen religia kadro oni instruas, tio estas filozofio, S-ino O'Brian.

Sisko – Tamen mi kredas en tio, ke pli multe filozofion ankaŭ elportas tio ĉi stacio. Do, kiel ni solvus tion zorgon?

Majoro Kira – Povas esti, ke neniel.

Ĉar tion demandon ni malsolvis en la Tero, tion en la futuro, ajne en la spaco – ajne en la 'Profunda Spaco Naŭ' fantazia spacostacio – sed devas solvi iam. Ajne al unu Benjamino Lafayetteo Sisko komandanto/kapitano, ajne al unu Kira Nerys majoro/kolonelo. Ajne en la malproksima, je stelodato inter 46,922.3 kaj 47,182.1.

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)

(1) poemo de Attila József: Ĉe Danubo - trad: Kalomano Kalocsay [„Praulajn luktojn solvas nun intime / en pacon la memoro remigranta”]