Terura estas por juna aŭtoro vivi en tia epoko, kiam siaj antaŭirintoj jam ĉion skribis, sed tion nek interesas jam same neniun.
Mi estis nelge sur geediĝo, kie damo demenadis de mi, ke ĉu sur ian branĉon de familio mi devenas. Mi sciigis, ke sur mamsiĉantan branĉon.
Bedaŭrinde mi havas tian malbonan vizaĝan kaj nomomemoron, ke iam mi ĝojas same por tio, ke mi ne prezentas sin al mem matene ĉe la spegulo.
La religio estas imagata alkroĉiĝaĵo de malfortaj homoj, kovraĵo de militoj kaj masakroj.
Estus de mi senkonsekvenco la diskriminacio. Mi la tutan homaron abomenas.
Mi finpensis unuajn farendojn de malestantaj tagoj de mia vivo kaj unue pri tio mi pensis, ke mi estos alkoholujo. Poste mi divenas, ke pli frue mi provos riĉiĝi, se sed ĝi ne sukcesos, ankoraŭ ĉiam mi estus alkoholulo.
Ĝis tio mi tion pensis, ke mi iĝis superflue por socio. Sed ne. Ankoraŭ mi estus ĉiam negativa ekzemplo.
En la cinikismo tiu estas la plej bona, ke la mezulo kutime estas troa stulta, ke oni ekkomprenu.
La laboro estas anatemo de drinkiĝanta popolo.
La naturo havas siajn sekretojn. Ni ne devas scii ĉiun, sed devas esti malfermita por iliaj akceptoj.
Ju pli senetika estas la realo, des pli devas esti etika la arto.
Ĉiel estas pli simpla kapjesi por ĉio. Kaj sendube estas neekstrema…
La plej granda problemo estas de memmortigo, ke ĝi estas nur unufoje aplikebla opcio.
Ne mian patrion mi ne amas, sed la epokon mi abomenas, en tio ĝi estas troveblanta.
Ĝis mia dekses jaroj pro deficito de memkonscio mi ne okupiĝis pri politiko. Hodiaŭe ĉi tio turniĝis – nun jam memkonscie mi merdas sur kompleton.
Foje interesis min, ke kion pensas pri mi la homoj, sed poste mi devis dineni, ki ili ne faras tian aĵon.
Esta du versioj: aŭ mi havas troan alternativan humuron, aŭ mi ne havas.
Per pento mi rekonsideras pri mia vivo. Dronis multaj-multaj jaroj. Vaneco de sebre pasiginta tempo…
Du aĵojn neniu donu en miajn manojn: monon kaj armilon. Nome la monon mi ne scias manipuli, sed la armilon mi scius.
Mi ne havas nenion problemon ke iu plimultiĝas, ĝise tion inter kvar muroj oni faras.
Tamen la laboro ne igas!
Tri aĵon mi ŝatas vere en la vivo: la ŝprucan vinon kaj la matematikon.
Kun sincera funebro mi memoris pri mem kaj pri tiuj miaj amikoj, kiuj en siaj junaj aĝo, kun tragika subito restis en vivo.
Sonoris al mi atestoj de Jehovo kaj ili komunikis, ke Jesuo pri mi, pro mi mortis sur la krucoarbo. Laŭ mi ili ofendiĝis, ĉar mi ĵuris, ke je tia tago en alia amuzkunveno mi estis.
Mia avino per zorga sono rimarkis, kiel malgaja estas, ke mi estas ateisto. Mi diris al ŝi, ke tio eblas, seg tiel pli bona estas mia humuro.
Tion, kio pasas en la mondo, nur elteni eblas digne, okupiĝi pri tio jam-jam estas malhonesto, ĉar sur tion ĝireferencas, ke ĝi koncernas min.
Kiel mi progresas antaŭen sur la vojo de vivo, mi vidas pli kaj pli klare: kiel plie mi serĉas mem, pli kaj pli mi perdas. Sed mi tre satus scii, ke kiu mi estas?
Dániel, Ágoston
cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.
Tradukis:
Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj
de la Konsiderej Progresantoj
(HEKKP)
Mi tre ŝatas skribadojn de S-ro Ágoston, sed de puren legeblanta ateismo la plej komplete mi distanciĝas.
Vere: ĉiu tian mondrigardon alformas, kiu al li plaĉas. Kaj tio vere estas privata afero… ĝis tiam dume tiajn siajn opiniojn ne publike oni anoncas.
Mi farus, ke tiujn penso-panerojn, kun tiuj mi ne konsentas – simple mi ellasas.
Sed mi ne volis mutili opinion de la aŭtoro, kaj sia skribado nur tiel estas ronda kaj komprenebla – ankoraŭ se por mi unu kaj alia same ĝi ne plaĉas.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése