Ili akvadiĝas

Bonvolu, mi malnovtempe diras, ke la progreso por neviveblon faras la homon. Jam mi same ne scias, kiam mi diris unue, sed certe pli malnovtempe, kiel kiun la Estimata Leganto supozas. Ega antaŭe, nu.

Nun, kiam ĉi tie estas printempo, oni aperis unuaj ekzempleroj de fanfaronoj pri siaj miksrasaj estoj. Ja, miksrasuloj ĉiam estis, sed la senprogresaj socioj hontis la tian, kaj oni klopodis fortukigi. Oni punis, enŝlosis, forpelis, tiel kiun devas, sed la homo de hodiaŭa aĝo montradas. Oni fanfaronas.

Ĉiam konsterniĝe mi almiras egziston de la akvobotela generacio. Nepre same Vi vidis. Ili sida en la buso, kaj spasme ili alkorĉas sin al platobotelo, kiu – en pli bona afero – enhavas akvon. (En pli malbona afero koloran tokson.) Ja, kaj kompreneble mineralakvon.

De tiuj kun akvo kuregantadaj homoj mi fobias. Perturbas min siaj ekzisto. Ili sidas kaj premadas unu duonan litran botelon. Ene akvo. Mineralakvo. Senbobela. Ili ne kuraĝas ekiri sene. En mia infanoaĝo, se mi estis soifa, mi ekatendis dume mi hejmen alveturas, aŭ tie estos la prema puto. Same en la urbo estis. Sed ili ne startas sen akvo. Ili teruras, ke ili estos soife morti.

En mia ses jara aĝo mi somerumas sur provinco. Laŭ vesperoj mia onklino melkis la bovinojn, ŝi deprenis la kremon, kaj elportis la vendoplacon. Sed tiuj pene portis la senbobelan mineralakvon, ĉar estus, ke same tridek minutojn devas pasigi sen trinko.

Butelo kun suĉŝalmo, tio estas Ĉimborazo

Alia hodiaŭa aŭtenta miksrasa-atestilo estas la kubuta-, braka- kaj gamba-defendilo. Kaj ja la ŝirmokasko. En mia infanaĝo plurfoje mi falis kun ciklo. Ĉu vi scias, kiun mi faris? Mi stariĝis. Kaj se mia pantalono disŝiriĝis, mia patro frapis unu survangon. Sed ĉi tiujn la siaj patroj ne frapadas, verŝajne same li ne kuraĝas. Eble pro ŝirmokasko same jam li ne povus.

La mia patro ankoraŭ tiun estus diris, ke kiu por akvo monojn donas, kvankam tiu estas en la krano, tiu estas frenezulo. Li estis porciuma homo. Ĉiam li rezervis la draterojn. „Ĝi estas bona, ke ekzistas.” Kiam li mortis. mi ne sciis kion fari kun amasamasaj ŝnoretoj. Sed li hontus mem, se tridek minutojn li ne elteneblus sen akvo. Kiam li ekapis el kaptiteco, ĝis tagoj le ne trinkis neniun. Eble pro tiu le restis en vivo.


Ádám, Pozsonyi

El sia hejmpaĝo de la Majstro – 29-an Marta 2012.

cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)