Nur ĉi tiom

Viro ĉiam kun konsterniĝa mirego palpebrumas, ke li intervidiĝas kun la kutimoj de la virinoj. En la banoĉambro estas ok specaj duŝoĝelo – unu blua, du flavaj, rozkolora, blanka, ruĝa, verda, kaj ia nedefinebla – kvankam estus sufiĉa unu peco sapo. Averaĝa masklulo same ne tenas plurajn, maks. ankoraŭ uni alian tipon, plus vangoalkoholo, poste ’bonan tagon’! Se oni ne tiel estas, tie la seksa identeco estas treege duba.

Sed ĉi tio estas nur unu disfrotaĵo el senfino de la objektoj, kaj el la al tioj ligiĝeblantaj fetiĉosistemoj, kun tio la moderna homo ĉirkaŭbastionas mem.

La nia plej multaj objektoj estas superflua. Unufoje unu mia eksa samklasano prenis min por frenezulo, ĉar kun mia telefono sole telefoni estus. „Ĉu ne estas ardanta kun tio ĉi iradi?” li esploris scivole, kaj li gapis al mia vango. „Ĉu antaŭ kiu?” mi konsterniĝis malantŭe laŭ respondo. Ni ambaŭ saman pensis pri la alio.

Sed fakte pri la krizo mi volis paroli, pri la depresio, kio rajdas sur nia kolo. Tion tre certe ne povas sin transsavi. Nu, la mia propono estus la suba: la hungara nacio – pli ekzakte la loĝantaro de Trunkita-Hungario prenas sur sin la postan: ĝis du jaroj ne estas plasmaĵo, saĝa telefono, interreto, ’wellness’, duŝoĝelo, RTL-klub, ananaso, holanda bolbo, ’lego’, ’hamgurger’-o, ’playboy’-o kaj Co-Do. Fekunda tero estas. Tritiko estas. Porko estas. Bovino estas. Pomo, cepo, kokido, lardo kaj vino. Ni nenion enportas. Ni tion manĝas kio ĉi tie produktiĝas. De tagmezo ĝis ses ne estas kurento. Sinjoro parlamentano kun trajno iras aŭ sur ĉevalo. Monhelpo nenio estas. Al deviuloj, al parazitoj nek unu heleron. Se oni komencas rabi, malliberejo. Se oni daŭrigas, ŝnuro. Al la kiu konas kiomajn jarojn insultaĵojn supren ruktantojn estas mansvingo, kaj rideto, kompensaĵo nature nenio.

Nur du jaroj devus, du mallongaj jaroj, kaj ĉia ŝuldo malaperus, ne parole pri tio, ke la nacio kaj materie, kaj morale estus pli sana. Nova, fiera kaj forta, en la sekvonton optimisme vidanta nacio enŝovus en la kontaktoskatolo la aliĝaĵon en la fino de la dua jaroj – se propre oni enŝovus!

Mi havas fortajn skeptinkojn pri tio, ke ĉu tion ĉi prenus sur sin por la konsomanto stultiginta popolo, sed vi kredu min, ĝi estus nur tiom ĉi. Nur ĉi tiom.

Ádám POZSONYI

El la hejmpaĝo de la aŭtoro

Cxar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon cxe okulo; nun mi konas lauxparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaux mi estas konita.

Tradukis:

Hungaruja Esperantista Komploto
de la Konsiderej Progresantoj

(HEKKP)